/jedzenie/ Wkładał w głąb siebie, do swego środka zupełnie jak do worka. Głównym otworem, wierzchem worka, zawiązanym na zamknięte usta! Jakby to nie było potworne! Tu czaszka wysuwa się najbardziej na wierzch, tu jest po prostu widoczna jako zęby. Cóż za dziw! Oto rzecz, od której Jakub nie mógł myśli oderwać, gdy przypominała mu się w nocy Zęby, zęby! Jakże niewinna to jest rzecz, gdy się ukazuje w uśmiechu – zęby równe, białe albo krzywe, albo zepsute, jak u Modesta. Gdy się je plombuje! Nikt dorosły nie zastanawia się nad tym, że wystarczy uśmiechnąć się do lusterka, aby własnymi oczami ujrzeć nagą kość własną, umocowaną w szczęce własnej czaszki! I tym zębów używa się do uśmiechu, do przegryzania sznurka, gdy nie ma nożyczek. Do zgrzytania ze złości!

/jedzenie/ Wkładał w głąb siebie, do swego środka zupełnie jak do worka. Głównym otworem, wierzchem worka, zawiązanym na zamknięte usta! Jak...

/jedzenie/Poruszał przy tym głową, w której środku była czaszka, jakby to było rzeczą najprostszą w świecie. Gryzł szczęką i od tego przesuwało się coś po skórą jego skroni.

/jedzenie/Poruszał przy tym głową, w której środku była czaszka, jakby to było rzeczą najprostszą w świecie. Gryzł szczęką i od tego przesuw...

/o Romanie/ Stoliki stały tak blisko, że w upale Jakub czuł ciepło tego wielkiego, nagrzanego ciała. Jego dawne łatwe współczucie dla okropności ludzkiej, zaczynającej się od razu poza młodością, wydawało mu się czymś poniżającym. Teraz czuł raczej smutek połączony ze strachem, jakby szło też i o niego. Wiedział, że być człowiekiem jest to być wydanym na wszystko, na śmieszność i na wstyd, i na wstręt sobie podobnych. Niesolidarność ludzi wobec wspólnego losu wydawała mu się niezrozumiała.

/o Romanie/ Stoliki stały tak blisko, że w upale Jakub czuł ciepło tego wielkiego, nagrzanego ciała. Jego dawne łatwe współczucie dla okropn...