W tym roku jedno z moich postanowień czytelniczych to przeczytać książki, czy to z klasyki literatury (polskiej, ale nie tylko),czy to z lektur, których nie czytałam wcześniej.
Myślę, że niektóre powinno się znać.
Tak więc w pierwszej kolejności, wybrałam te dwa opowiadania Iwaszkiewicza.

"Kościół w Skaryszewie" to historia Rysia, młodego partyzanta, który przychodzi do księdza Konrada, z prośbą o rozgrzeszenie z grzechu, który dopiero ma popełnić. Na rozkaz AK ma wykonać wyrok na jednym z mieszkańców miasteczka, podejrzanym o wydawanie Żydów Niemcom.

Akcja opowiadania "Stara cegielnia" dzieje się na pruszkowskich gliniankach, gdzie w stróżówce mieszka Antoni. Młodzi ludzie przychodzą tam spędzać czas podczas majowej pogody. Tam też jednooki Wacek zabiega o względy uroczej panny Klary. Jednak poza tą pozorną sielanką mamy również wątek ukrywanego przed Niemcami Karola.
Jest też Elwira, żona Antoniego, która żądna życia i uciech w mieście nie mieszka z mężem. Zjawia się jednak od czasu do czasu u niego po pieniądze.

Oba opowiadania są krótkie, do szybkiego przeczytania. Z jakiegoś powodu więcej spodziewałam się po "Cegielni", ale jednak to pierwsze opowiadanie spodobało mi się bardziej. Zaskoczyło mnie, to chyba jest właściwsze określenie. Oba ciekawe, choć to w tym pierwszym odnalazłam element grozy.
Podoba mi się język i sposób pisania autora, jednak kompletnie nie spodziewałam się, tego jak odebrałam te opowiadania.
Polecam.

W tym roku jedno z moich postanowień czytelniczych to przeczytać książki, czy to z klasyki literatury (polskiej, ale nie tylko),czy to z lektur, których nie czytałam wcześniej.
Myślę, że niektóre powinno się znać.
Tak więc w pierwszej kolejności, wybrałam te dwa opowiadania Iwaszkiewicza.

"Kościół w Skaryszewie" to historia Rysia, młodego partyzanta, który przychodzi do...

Jarosław Iwaszkiewicz wielkim pisarzem był. Jego krótkie opowiadania, stanowiące kanwę do wyśmienitych scenariuszy filmowych, to prawdziwe majstersztyki nie tylko ze względu na swoją zwięzłą formę. Trudno bowiem w literaturze polskiej o lepsze obrazy śmierci, przemijania, nieuchronnej zmiany, ulotności chwili – którym towarzyszy wstrzemięźliwy ale jakże udatnie wpasowujący się w ogólny nastrój, opis przyrody. Krótkie formy Iwaszkiewicza wybornie przygotowują czytelnika – poprzez zanurzenie go w owej onirycznej miksturze – do przyjęcia postawy życiowej typowej dla filozofii stoicko – taoistycznej. „Kościół w Skaryszewie” to jedna z takich właśnie perełek. Prócz wspomnianego melancholiczno – nostalgicznego podglebia, w opowiadaniu owym pojawia się zagadnienie naczelne, z gatunku moralno – eschatologicznych, z którym musi się zmierzyć główny bohater.

Jarosław Iwaszkiewicz wielkim pisarzem był. Jego krótkie opowiadania, stanowiące kanwę do wyśmienitych scenariuszy filmowych, to prawdziwe majstersztyki nie tylko ze względu na swoją zwięzłą formę. Trudno bowiem w literaturze polskiej o lepsze obrazy śmierci, przemijania, nieuchronnej zmiany, ulotności chwili – którym towarzyszy wstrzemięźliwy ale jakże udatnie wpasowujący...