Niestety, bardzo ogromne rozczarowanie. Spodziewałam się czegoś więcej. Jednak już pierwsze światełko ostrzegawcze zapaliło mi się przy wyborze tej książki, gdy spojrzałam na podstawowe informacje o wydaniu. W sumie 160 strony (łącznie z obszerną bibliografią, indeksami i spisem treści) na tak rozległy temat, to naprawdę bardzo niewiele. Liczyłam więc na maksymalnie skondensowaną treść w tak kompaktowym wydaniu, i się... przeliczyłam. Sugerując się tytułem "Wieża Babel", można by było liczyć na omówienie wszystkich języków świata, a tak się nie stało. Poza tym nawet te, które zostały uwzględnione w niniejszej pracy, nie zostały w równym i wyczerpującym stopniu omówione.

Z drugiej strony jednak należy wziąć pod uwagę również i fakt, że książka ta ukazała się w serii "Zrozumieć Europę" i to sztuczne ograniczenie tematyczne tylko i wyłącznie do jednego kontynentu mogło sprawić, że Autorowi ogromnie trudno było pisać na wybrany temat. Dlatego też nie dziwi fakt, że wśród podziału poczynionego w pierwszej części na języki indoeuropejskie i nieindoeuropejskie, wśród tych ostatnich zostały wymienione jedynie języki ugrofińskie, tureckie, baskijski i etruski.

W drugiej części zaś prof. Mańczak zajął się okresem przedhistorycznym i usiłował dociec praojczyzny Indoeuropejczyków, Gotów oraz Słowian. Tak naprawdę ta część jest jedną wielką polemiką z różnymi językoznawcami, którzy reprezentowali inne poglądy na omawiane tematy. Autor podkreśla przy tym, że jego metoda badawcza jest nowatorska i opiera się na porównywaniu słownictwa w paralelnych tekstach, a dane statystyczne uzyskane w ten sposób pozwalają ocenić stopień pokrewieństwa pomiędzy poszczególnymi językami.

Ponadto, co mnie osobiście rzuciło się w oczy, to fakt, że pomimo, iż książka po raz pierwszy wydana została w 1999 roku, prace badawcze i opracowania, na które powołuje się prof. Mańczak w dużej części są z I połowy XX wieku. To również widać w podejściu do omawianej kolebki Gotów i języka etruskiego. Największy minus ode mnie za to właśnie jak Autor odniósł się do informacji na temat Gotów zawartych w dziele Jordanesa i za podtrzymywanie przeforsowanych niegdyś narracji na obydwa tematy (tj. języka etruskiego i etnogenezy Gotów).

Książka nie zachwyca, ale też czas nad nią spędzony, nie był całkowicie zmarnowanym. Sama metoda badawcza Autora dość interesująca, być może kiedyś sama sprawdzę, jakie daje rezultaty. Można przeczytać, ale uszu nie urywa. ;)

Niestety, bardzo ogromne rozczarowanie. Spodziewałam się czegoś więcej. Jednak już pierwsze światełko ostrzegawcze zapaliło mi się przy wyborze tej książki, gdy spojrzałam na podstawowe informacje o wydaniu. W sumie 160 strony (łącznie z obszerną bibliografią, indeksami i spisem treści) na tak rozległy temat, to naprawdę bardzo niewiele. Liczyłam więc na maksymalnie...

Mam ambiwalentny stosunek do tego dzieła.
Pierwsza część, gdzie autor opisuje poszczególne
języki jest przyjemna w odbiorze.
Ukazane są różnice w wymowie, słownictwie i ewolucji poszczególnych języków. Oprócz współczesnych głównych języków opisane są też języki wymarłe czy na granicy wymarcia np.pozostałości słowiańskie w języku południowych niemiec.
Chodzi o region o który Bolesław chrobry toczył boje z niemcami (dawna MIŚNIA).
I gdybym miał oceniać tylko tą część byłaby to ocena wyższa coś między 6 a 7.
Jednak w dalszej części autor stara się zrekonstruować region pochodzenia współczesnych słowian i nie tylko. Szuka kolebki skąd niemal wszystkie ludy indoeruopejskie mogły się rozejść.
I właśnie w tym miejscu jest duży błąd.
Autor nie bierzę pod uwagę, żadnych innych danaych tylko swoje analizy.
Zero nawiązań do archeologii, która na tym polu ma wiele do powiedzenia.
Zero nawiązań do antropologi(Choć może i lepiej to trudny temat dla laików).
Książka ta jest popularno naukowa i pierwsza część mi się podobała.
Jeśli wpadnie wam w ręcę pierwszą część wato przeczytać.
Lecz wywód o pochodzeniu jest już nie do przyjęcia.
Nie ma co się dziwić, że co kroku słychać o wielkich ariach, lechitach i BUK jeden wie o czym jeszcze, jeśli ludzie czytają takie rzeczy.
Na zakończenie powiem jedno.
Fagus sylvatica!!!

Mam ambiwalentny stosunek do tego dzieła.
Pierwsza część, gdzie autor opisuje poszczególne
języki jest przyjemna w odbiorze.
Ukazane są różnice w wymowie, słownictwie i ewolucji poszczególnych języków. Oprócz współczesnych głównych języków opisane są też języki wymarłe czy na granicy wymarcia np.pozostałości słowiańskie w języku południowych niemiec.
Chodzi o region o...

„Wieża Babel” Mańczaka jest pierwszą językoznawczą książką popularnonaukową, z którą się zetknąłem. I muszę przyznać, że jest też moim wielkim rozczarowaniem. Rzecz jasna, nie mogę wypowiadać się tutaj jako znawca książek językoznawczych – podchodzę do tematu jedynie jako laik.

Pierwszą rzeczą, której nie rozumiem i to chyba nie tylko ze względu na brak wiedzy, jest podział książki, jak i jej nazwa. Po „Wieży Babel” spodziewałem się opisania wszystkich języków świata. Niemniej, dzieło to ukazało się w cyklu „Zrozumieć Europę”, a rozdziały zawarte w tekście przedstawiają nam jedynie języki indoeuropejskie i kilka nieindoeuropejskich. Wydaje mi się, że jest tutaj duża niekonsekwencja.

Ponadto, nie wiem, dla kogo książka ta została napisana. Jako popularnonaukowa, powinna być chyba zrozumiała dla wszystkich zainteresowanych tematem, prawda? A jednak nie jest. Dostajemy twór, który po części wyjaśnia nam większość zagadnień, inne sygnalizuje, a jeszcze inne podaje tylko z nazwy, zakładając chyba, że czytelnik sam sięgnie po odpowiednią wiedzę w Internecie bądź przy użyciu innej literatury lub zna doskonale owe niezbyt jasne terminy. Nawet, jeśli jestem za głupi na dany tytuł, miło byłoby dostać informację gdzieś na początku dzieła, dla jakich osób jest ono adresowane.

Mańczak dzieli swoją książkę na dwa duże rozdziały. W pierwszym omawia każdy z przedstawianych przez siebie języków (jedne zajmują mu kilkanaście stron, inne kilkanaście linijek),w drugim zaś doszukuje się praojczyzny Słowian, Indoeuropejczyków i – nie wiadomo dlaczego – Gotów. Przedstawia przy tym swoją własną metodę na zlokalizowanie owych ojczyzn, pokrótce opowiadając o wszystkich innych, a raczej je krytykując, czasem nawet bardzo, bardzo otwarcie.

Językoznawca, który kazał mi ową książkę przeczytać, także nie pała do niej szczególnym uznaniem, a więc w swojej ocenie opieram się na jednym z moich autorytetów. Zapewne większość tego, co mi się tutaj nie podoba, określiłbym jako coś, do czego nie mam predyspozycji, a więc na temat czego nie mogę się wypowiadać. Niemniej, jeśli ktoś dużo lepiej zorientowany w temacie podziela moje odczucia, chyba wolno mi je przedstawić.

Podsumowując, najgorsza w „Wieży Babel” jest jej niekonsekwencja. Nie wiadomo, dla kogo została napisana, co ma sobą reprezentować i dlaczego niektórym zagadnieniom poświęcono tyle miejsca, gdy inne zdają się być ledwie wspomniane. Dodatkowo, autor w drugiej części książki odpiera zarzutu wobec swojej metody, cytując je… Sam nie wiem, czy czytałem sprawozdanie z konferencji naukowej, czy też coś, co miało mi przybliżyć obraz Europy? Chciałbym kiedyś sięgnąć po jakąś dobrą, językoznawczą pozycję dla laików. Niestety, ta książka nie jest ani dobra, ani dla laików. Zdaje mi się, że ocena trzech na dziesięć gwiazdek będzie tu odpowiednia.

„Wieża Babel” Mańczaka jest pierwszą językoznawczą książką popularnonaukową, z którą się zetknąłem. I muszę przyznać, że jest też moim wielkim rozczarowaniem. Rzecz jasna, nie mogę wypowiadać się tutaj jako znawca książek językoznawczych – podchodzę do tematu jedynie jako laik.

Pierwszą rzeczą, której nie rozumiem i to chyba nie tylko ze względu na brak wiedzy, jest...