Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety, bardzo ogromne rozczarowanie. Spodziewałam się czegoś więcej. Jednak już pierwsze światełko ostrzegawcze zapaliło mi się przy wyborze tej książki, gdy spojrzałam na podstawowe informacje o wydaniu. W sumie 160 strony (łącznie z obszerną bibliografią, indeksami i spisem treści) na tak rozległy temat, to naprawdę bardzo niewiele. Liczyłam więc na maksymalnie skondensowaną treść w tak kompaktowym wydaniu, i się... przeliczyłam. Sugerując się tytułem "Wieża Babel", można by było liczyć na omówienie wszystkich języków świata, a tak się nie stało. Poza tym nawet te, które zostały uwzględnione w niniejszej pracy, nie zostały w równym i wyczerpującym stopniu omówione. Z drugiej strony jednak należy wziąć pod uwagę również i fakt, że książka ta ukazała się w serii "Zrozumieć Europę" i to sztuczne ograniczenie tematyczne tylko i wyłącznie do jednego kontynentu mogło sprawić, że Autorowi ogromnie trudno było pisać na wybrany temat. Dlatego też nie dziwi fakt, że wśród podziału poczynionego w pierwszej części na języki indoeuropejskie i nieindoeuropejskie, wśród tych ostatnich zostały wymienione jedynie języki ugrofińskie, tureckie, baskijski i etruski. W drugiej części zaś prof. Mańczak zajął się okresem przedhistorycznym i usiłował dociec praojczyzny Indoeuropejczyków, Gotów oraz Słowian. Tak naprawdę ta część jest jedną wielką polemiką z różnymi językoznawcami, którzy reprezentowali inne poglądy na omawiane tematy. Autor podkreśla przy tym, że jego metoda badawcza jest nowatorska i opiera się na porównywaniu słownictwa w paralelnych tekstach, a dane statystyczne uzyskane w ten sposób pozwalają ocenić stopień pokrewieństwa pomiędzy poszczególnymi językami. Ponadto, co mnie osobiście rzuciło się w oczy, to fakt, że pomimo, iż książka po raz pierwszy wydana została w 1999 roku, prace badawcze i opracowania, na które powołuje się prof. Mańczak w dużej części są z I połowy XX wieku. To również widać w podejściu do omawianej kolebki Gotów i języka etruskiego. Największy minus ode mnie za to właśnie jak Autor odniósł się do informacji na temat Gotów zawartych w dziele Jordanesa i za podtrzymywanie przeforsowanych niegdyś narracji na obydwa tematy (tj. języka etruskiego i etnogenezy Gotów). Książka nie zachwyca, ale też czas nad nią spędzony, nie był całkowicie zmarnowanym. Sama metoda badawcza Autora dość interesująca, być może kiedyś sama sprawdzę, jakie daje rezultaty. Można przeczytać, ale uszu nie urywa. ;)