Przyjemna. Po pierwszych kilku akapitach byłem rozczarowany językiem, zbyt prostym, nie niosącym żadnej wartości dodanej, ale z biegiem rozdziałów robi się o wiele lepiej. Sporo ciekawostek, które po kilku dekadach odbieramy dzisiaj zupełnie inaczej niż Polacy tamtych czasów. Obserwacje są przyziemne, całkowicie dotyczące codzienności, jest w tym jakiś luz i autentyczność. Lubię tę serię.

Przyjemna. Po pierwszych kilku akapitach byłem rozczarowany językiem, zbyt prostym, nie niosącym żadnej wartości dodanej, ale z biegiem rozdziałów robi się o wiele lepiej. Sporo ciekawostek, które po kilku dekadach odbieramy dzisiaj zupełnie inaczej niż Polacy tamtych czasów. Obserwacje są przyziemne, całkowicie dotyczące codzienności, jest w tym jakiś luz i autentyczność....

Autorka w ciekawy sposób opisuje swoje wrażenia z pobytu w Japonii. Książka jest napisana subiektywnie, pokazując zjawiska które zaobserwowała pani Ewa, jej domysły z perspektywy osoby, dla której ta kultura jest pod każdym względem obca.

Chcąc przeczytać należy wziąć poprawkę na datę wydania, bo jest to pozycja podstarzała. Ma jednak to swoje zalety, bo daje obraz z konkretnego czasu.
Krótka i przyjemna pozycja.

Autorka w ciekawy sposób opisuje swoje wrażenia z pobytu w Japonii. Książka jest napisana subiektywnie, pokazując zjawiska które zaobserwowała pani Ewa, jej domysły z perspektywy osoby, dla której ta kultura jest pod każdym względem obca.

Chcąc przeczytać należy wziąć poprawkę na datę wydania, bo jest to pozycja podstarzała. Ma jednak to swoje zalety, bo daje obraz z...

Książka z lat 80-tych XX wieku, więc wydaje się nieaktualna. Ale muszę powiedzieć, że pod względem kulturowym Japończycy nie zmienili się, stąd też książka pozwala wejrzeć w japońską duszę oczami polskiej biolożki. Jej wrażenie i moje w wielu miejscach się pokrywają, z czystym sumieniem polecam ją każdemu, komu zależy na poznaniu japońskiej duszy :).

Książka z lat 80-tych XX wieku, więc wydaje się nieaktualna. Ale muszę powiedzieć, że pod względem kulturowym Japończycy nie zmienili się, stąd też książka pozwala wejrzeć w japońską duszę oczami polskiej biolożki. Jej wrażenie i moje w wielu miejscach się pokrywają, z czystym sumieniem polecam ją każdemu, komu zależy na poznaniu japońskiej duszy :).

Jeśli ktoś interesuje się kulturą Japonii to czytając tą książkę, od razu zauważy, że jest napisana przez osobę, która o Kraju Kwitnącej Wiśni, przed wyjazdem, wiedziała niewiele. Niektórym może to przeszkadzać, ale według mnie jest to swego rodzaju zaleta. Większość tego typu pozycji jest pisana przez osoby, które się interesują kulturą tego kraju i ciekawą odmianą jest przeczytanie książki napisanej przez laika.
Niestety wiele informacji, zawartych w książce, jest coraz mniej aktualnych. Trzeba jednak mieć na uwadze fakt, że książka do najnowszych nie należy.

Jeśli ktoś interesuje się kulturą Japonii to czytając tą książkę, od razu zauważy, że jest napisana przez osobę, która o Kraju Kwitnącej Wiśni, przed wyjazdem, wiedziała niewiele. Niektórym może to przeszkadzać, ale według mnie jest to swego rodzaju zaleta. Większość tego typu pozycji jest pisana przez osoby, które się interesują kulturą tego kraju i ciekawą odmianą jest...

Średnia, to jest dobre określenie.
Trochę boli, kiedy za pisanie książki o Japonii - czy o swoich wrażeniach z pobytu w tym kraju - zabiera się ktoś, kto wcześniej zupełnie nie interesował się jej kulturą, bo pewne braki wychodzą, ale trzeba oddać, że chociaż Ewa Kamler nie rości sobie praw do miana autorytetu i otwarcie przyznaje się do swojej niewiedzy, robi wszystko, żeby na miarę możliwości przybliżyć czytelnikowi historię i tło kulturowe zjawisk, które opisuje.
Z irytujących mankamentów: autorka uparcie odrzuca transkrypcję Hepburna, ponieważ, jak pisze, "opiera się ona na angielskiej wymowie spółgłosek".

Niestety, książki takie jak "Japonia daleka czy bliska..." starzeją się w zastraszającym tempie - to, co w autorce budziło podziw (zaawansowanie techniczne, zamożność kapitalistycznego kraju) dziś może wywołać co najwyżej nostalgiczny uśmiech, dlatego uważam, że spokojnie można odpuścić sobie Kamler na rzecz "Japonii zmiennej czy niezmiennej?" Tubielewicz, milutkiej książki Joanny Bator albo ostatecznie Rafała Tomańskiego.

Średnia, to jest dobre określenie.
Trochę boli, kiedy za pisanie książki o Japonii - czy o swoich wrażeniach z pobytu w tym kraju - zabiera się ktoś, kto wcześniej zupełnie nie interesował się jej kulturą, bo pewne braki wychodzą, ale trzeba oddać, że chociaż Ewa Kamler nie rości sobie praw do miana autorytetu i otwarcie przyznaje się do swojej niewiedzy, robi wszystko,...

Bardzo interesująca książka. Dobrze się czytało, ciekawie wszytko jest opisane, nie nudzi. Rozdziały mądrze poukładanie, podobało mi się podzielenie na poszczególne zagadnienia np. religie, kształcenie etc. Trochę za krótka.

Bardzo interesująca książka. Dobrze się czytało, ciekawie wszytko jest opisane, nie nudzi. Rozdziały mądrze poukładanie, podobało mi się podzielenie na poszczególne zagadnienia np. religie, kształcenie etc. Trochę za krótka.