Pu Yi

Opowieść o człowieku bez kręgosłupa. Studium syndromu sztokholmskiego. Kiedy był marionetką Japończyków, wyładowywał frustrację na służących. Uciekał w dewocję i bigoterię. Z jednej strony nie pozwalał nikomu zabić muchy, z drugiej był okrutny dla ludzi... Tchórz pomiatający podwładnymi, a płaszczący się przed zwierzchnikami, którymi byli Japończycy. Rozumiem, że był więźniem, pozbawionym prawa do decydowania o czymkolwiek. Rozumiem nawet próby wazeliniarstwa wobec Japończyków - wszystkie hymny pochwalne i odezwy. Ale strach o własny byt nie uprawnia do chłostania służby prawie na śmierć za byle drobiazg. Pomijam już fakt, że niektórzy służący byli zaledwie dziećmi. Później został przechwycony przez Rosjan, a następnie deportowany do Chińskiej Republiki Ludowej. Już w trakcie podróży zmienia front i sztorcuje swoich bratanków za to, że nie podlizują się nowej władzy. Żałosne... Gdzie tu honor, resztki godności? Gotowość na śmierć w obronie monarchistycznych wartości? Co z "możecie nas wymordować jak Romanowów, a i tak nas nie złamiecie" i tak dalej? Gdzie jakakolwiek szlachetność wynikająca z błękitnej krwi? Zostaje poddany "reedukacji", w trakcie której nie tylko wyznaje swoje zbrodnie wojenne, ale też przeprasza za bycie cesarzem, zionąc nienawiścią do monarchii, do cesarzowej Tzu Hsi (Cixi) i innych przedstawicieli starego ustroju. Nieważne, że w trakcie rządów złej Cixi zginęło "aż" kilkadziesiąt tysięcy ludzi (w czasie wojny domowej),zaś dobry Mao wymordował ich "tylko" kilkadziesiąt milionów, i to w czasie pokoju... Nawet nie można powiedzieć, że komuniści złamali jego ducha, bo nie było czego łamać - ten facet płaszczył się przed każdym, kto miał nad nim władzę. Trochę śmieszy podejście byłego cesarza do czyszczenia toalet - to zajęcie miałoby przynieść hańbę jego przodkom... których się zresztą wyparł i opluł ich pamięć. Hańbą nie było natomiast tchórzostwo i okrucieństwo...