Recenzja znajduje się również na moim blogu: http://pasion-libros.blogspot.com/2015/01/69-okruchy-przeszosci-rachel-hore.html

Twórczość pani Rachel Hore już znam, za sprawą powieści "Pod nocnym niebem" (recenzja). Książkę oceniłam pozytywnie, choć nie rewelacyjnie. Jednak była to ciekawa historia i postanowiłam kilka miesięcy temu zakupić drugą książkę pani Hore - "Okruchy przeszłości". Książka przeleżała na półce długi czas, dopóki Sylwuch nie wymyśliła styczniowego hasła "w dłoni" w swoim wyzwaniu "Grunt to okładka". A tak się składa, że okładka pasuje idealnie, więc z radością zabrałam się za poznawanie historii przedstawionej przez autorkę.

Akcja toczy się dwutorowo: współcześnie i w II poł. XIX wieku. Główną bohaterką pierwszej części akcji jest Fran, młoda kobieta uzdolniona muzycznie, która po kilku latach wraca do miejsca swojego dzieciństwa (do Londynu), gdy dowiaduje się, że jej ojciec jest ciężko chory. Postanawia zostać na jakiś czas i "przejąć" kontrolę nad firmą "Minster Glass", zajmującą się m.in. naprawą witraży. Wraz z pomocnikiem ojca, Zackiem przyjmują zlecenie zrekonstruowania witrażu w pobliskim Kościele, a Fran odkrywa niezwykłą historię Laury, która rozpoczyna się w 1879 roku... Miejsce akcji jest dosyć oryginalne, jak na tego typu książki. Bo zazwyczaj bohaterki wyjeżdżają na wieś i znajduje się tam wielki dom, który skrywa sekrety dawnych mieszkańców. Tutaj mamy Londyn i sklep, a nie dom, więc to jest jakieś urozmaicenie dla osoby, która pochłania wszystkie takie powieści, które wpadną w jej ręce.

Są książki, przy czytaniu których od razu mam w głowie część recenzji i często nawet przerywam czytanie, żeby napisać kawałek mojej opinii, bo po prostu muszę to zrobić (tak było w przypadku "Czasu żniw", czy też dwóch części trylogii "Stulecie"). A są książki, które pomimo tego, że są ciekawe i ogólnie moja ocena jest pozytywna, sprawiają, że kompletnie nie mam weny, czy też pomysłu na ich recenzję... "Okruchy przeszłości" zaliczają się do tej drugiej kategorii. Historie obu pań pochłonęły mnie i może to jest powodem? Nie chciało mi się odrywać od powieści, która okazała się być naprawdę ciekawą.

Laura jest 22-letnią córką pastora, która zaczyna pisać pamiętnik po śmierci siostry - Caroline. Po tym zdarzeniu pastor postanawia zamówić witraż anioła, na cześć swojej zmarłej córki. I takim sposobem w życiu Laury pojawia się witrażysta Russel, będący w "separacji" (wtedy chyba takie słowo nie istniało) z żoną, z którym Laura zaczyna się przyjaźnić, a którym jest zafascynowana od chwili poznania. Russell wchodzi w spółkę z właścicielem Minster Glass i to właśnie ten fakt łączy historia z XIX wieku ze współczesną. Laura jest najciekawszą postacią. i po raz kolejny bardziej zainteresował mnie romans z dawnych lat, niż współczesny, który był trochę naciągany według mnie.

Tak naprawdę są dwie tajemnice. Jedna z nich dotyczy Laury i tego, w jaki sposób jest powiązana z Fran, a druga ma związek ze śmiercią matki głównej bohaterki. Ta tajemnica nie była właściwie zaskakująca, myślałam, że autorka wymyśli coś ciekawszego. Historia Laury też właściwie nie była jakaś bardzo tajemnicza, ale ciekawie się ją czytało. Jeśli w Polsce ukażą się jeszcze jakieś powieści autorki, to na pewno je przeczytam.

Zachęcam do zapoznania się z twórczością autorki głównie osoby, które lubią takie historie. Jeśli nie lubicie, to szczerze mówiąc, możecie się trochę wynudzić.

Recenzja znajduje się również na moim blogu: http://pasion-libros.blogspot.com/2015/01/69-okruchy-przeszosci-rachel-hore.html

Twórczość pani Rachel Hore już znam, za sprawą powieści "Pod nocnym niebem" (recenzja). Książkę oceniłam pozytywnie, choć nie rewelacyjnie. Jednak była to ciekawa historia i postanowiłam kilka miesięcy temu zakupić drugą książkę pani Hore -...