Przeczytałam całą sagę o Kruszewskich, ale postanowiłam sobie, że opinię wystawię dopiero po ostatnim, trzecim tomie. Przyznam szczerze, że spodziewałam się troszkę więcej... Pilipiuka nie czytałam nigdy, ale zaciekawiła mnie koncepcja. Alchemicy, wampiry, łowcy - coś co bardzo lubię, pod warunkiem, że w dobrym wydaniu.
Saga Pilipiuka jest tym dobrym wydaniem, ale niestety, tylko dobrym... Mam nieodparte wrażenie, że autor nie powinien się w ogóle brać za kobiece postacie, bo najzwyczajniej w świecie mu nie wychodzą. Może zrobiłam się marudna i zbyt wybredna, ale zarówno panny Kruszewskie, jak i Monika wydają mi się bardzo płaskie i papierowe.
Inna sprawa z postaciami męskimi - Mistrz Michał, Laszlo, Arminius, czy chociażby poboczne postacie, jak Ihor i Pawło (że o chłopach ze wsi Kruszewice nie wspomnę, bo to istne CUDO!). Wszystkich panów niezmiernie polubiłam i wywarli na mnie o niebo lepsze (i prawdziwsze) wrażenie.
Nie podobała mi się jeszcze jedna rzecz. Co prawda z części na część było pod tym względem lepiej, ale pierwszy tom i akcja w nim zawarta przeminęła tak szybko, że nawet nie zdążyłam porządnie się przejąć i wciągnąć...

Polecam jako czytadło do poduszki, jeśli ktoś chce sobie odpocząć od bardziej ambitnych książek i jednocześnie nie schodzić na najniższą półkę, bo Pilipiuk dla mnie, to taka średnia półka.

Przeczytałam całą sagę o Kruszewskich, ale postanowiłam sobie, że opinię wystawię dopiero po ostatnim, trzecim tomie. Przyznam szczerze, że spodziewałam się troszkę więcej... Pilipiuka nie czytałam nigdy, ale zaciekawiła mnie koncepcja. Alchemicy, wampiry, łowcy - coś co bardzo lubię, pod warunkiem, że w dobrym wydaniu.
Saga Pilipiuka jest tym dobrym wydaniem, ale niestety,...