Kolejna książka z gatunku dystopijnych, kolejna niewiarygodna wizja "lepszego" świata - tym razem pozbawionego siły, która właściwie jest sensem ludzkiego życia - miłości. Czyli wizja dość tragiczna, ale jednocześnie przynosząca kolejne sekundy, minuty, godziny zastanawiania się nad tym, jakby to było, gdyby Miłości nie było? A właściwie - gdyby Miłość była uleczalną chorobą? Jeśli ktoś ma w chwili czytania złamane serce (to ja), na pewno potraktuje przesłanie tej pozycji o wiele poważniej, niż osoba sięgająca po prostu po kolejne czytadełko dla młodzieży. No właśnie, bo liczy się też intencja autorska...
Podjęty temat (świat bez Miłości) to dość sporna kwestia, tyle wizji, ile ludzi na świecie, bo chcąc nie chcąc rodzajów miłości właściwie też tyle jest, ile istnień na ziemskim globie.
Ja osobiście nie wyobrażam sobie patrzenia obojętnie na moje rodzeństwo, na rodziców, na przyjaciół. Nie wyobrażam sobie, żeby wiadomość o jakimś nieszczęściu przyjmować ze wzruszeniem ramion, wypowiedzeniem grzecznego zwrotu: "bardzo mi przykro", czyli właściwie całkowitego puszczenia w niepamięć danej osoby, której nieszczęście dotyczy. Natychmiastowo.
Przeczytanie przeze mnie tej książki pragnę zadedykować mojemu byłemu. Wal się.

Kolejna książka z gatunku dystopijnych, kolejna niewiarygodna wizja "lepszego" świata - tym razem pozbawionego siły, która właściwie jest sensem ludzkiego życia - miłości. Czyli wizja dość tragiczna, ale jednocześnie przynosząca kolejne sekundy, minuty, godziny zastanawiania się nad tym, jakby to było, gdyby Miłości nie było? A właściwie - gdyby Miłość była uleczalną...