Pierwsze opowiadanie fascynuje. Przyciąga ciemnym magnetyzmem. Oplata nitkami relacji nasyconymi brutalnością i bezwzględnością zasad. Kolejne wydawać by się mogło, że posiadają ten sam czarny urok i to samo zagęszczenie emocji. Jednak zamiast oplatać czytelnika siecią fascynacji, każda kolejna historia ją rozluźnia. Końcowe opowiadania czyta się bardziej przerzucając kartki, niż rzeczywiście "czując" razem z bohaterami. Jedyny wniosek który nasuwa się po zamknięciu książki, to "wszyscy są źli, a to że jeszcze nikt mnie dziś nie napadł, to cud".
Ja rozumiem, że świat jest brutalny. Rozumiem też, że autor chciał się skupić na zjawisku. Rozumiem. Ale nic nie jest czarne albo białe! Ludzie ulicy mają różne twarze. Nie są klonami o różnych kolorach włosów. Szkoda, że tego nie da się odczuć czytając tą książkę. Brutalności tutaj nie zamyka się bowiem tylko w słowach. Ona atakuje książkę, tłamsząc jej ogromny potencjał. Nie tylko czytamy o krzywdzie, ale doświadczamy jej wręcz fizycznie, czując ból ksiązki. Ciekawe, chociaż trudne doświadczenie

Pierwsze opowiadanie fascynuje. Przyciąga ciemnym magnetyzmem. Oplata nitkami relacji nasyconymi brutalnością i bezwzględnością zasad. Kolejne wydawać by się mogło, że posiadają ten sam czarny urok i to samo zagęszczenie emocji. Jednak zamiast oplatać czytelnika siecią fascynacji, każda kolejna historia ją rozluźnia. Końcowe opowiadania czyta się bardziej przerzucając...