Kiedy wiesz do czego książka zmierza (jak w moim przypadku, bo czytałam ją już kiedyś) odpada zaleta zwrotu akcji.

Ale do rzeczy: wracamy do przygód Kindana - dowiadujemy się jak to jest uczyć się w cechu harfiarzy. I byłoby to całkiem przyjemne, gdyby nie fakt że czytelni gubi się w wieku bohatera. Kindan jest dzieckiem, nastolatkiem czy młodym mężczyzną?

Chwilami zachowuje się jak nie odpowiedzialne dziecko (a przecież był dojrzalszy w obozie Natalona), innym razem wydaje się nastolatkiem...

Dopiero mniej więcej od połowy książki gdy przebrniemy przez wszystkie nielogiczne wydarzania: pochodnia w archiwum? tak, to dobry pomysł, podrywać córkę Warowni, tak, to dobry pomysł, po trzech dniach treningu pokonać starszego i większego chłopaka wzrokiem, tak to dobry pomysł, kto wpada na pomysł maseczek ochronnych w przypadku chorych, tak oczywiście nasz bohater (a Cech uzdrawiaczy to w między czasie spał, czy wymarł pierwszego dnia?...
Przechodzimy do codziennej walki z plagą - i odczuwamy jej konsekwencje (uczuciowe, społeczne, gospodarcze...)

Niestety zbyt cukierkowe zakończenie (oczywiście jedynie dla bohaterów których od początku można wskazać palcem) zabrało jedną gwiazdkę z oceny.

Mimo to polecam, jako studium co może się zdarzyć gdy uderzy epidemia choroby o której nic nie wiemy.

Kiedy wiesz do czego książka zmierza (jak w moim przypadku, bo czytałam ją już kiedyś) odpada zaleta zwrotu akcji.

Ale do rzeczy: wracamy do przygód Kindana - dowiadujemy się jak to jest uczyć się w cechu harfiarzy. I byłoby to całkiem przyjemne, gdyby nie fakt że czytelni gubi się w wieku bohatera. Kindan jest dzieckiem, nastolatkiem czy młodym mężczyzną?

Chwilami...