Twórczość Anny Kowalskiej, choć czytałam wcześniej kilka jej rzeczy, absolutnie nie utkwiła mi w pamięci, ani niczym nie przykuła mojej uwagi. Co innego jej dziennik, od którego nie mogłam się po prostu oderwać. Nie pierwsza to sytuacja, w której właśnie to - zapiski osobiste - okazuje się opus magnum pisarza. Próba odpowiedzi na pytanie, dlaczego się tak dzieje to całkiem osobny temat i nie będę go tu zgłębiać.
Wracając do "Dzienników" Anny Kowalskiej - stanowią one niezwykle sugestywny, a chwilami wręcz przejmujący zapis indywidualnego losu, rozgrywającego się na tle losów zbiorowości, szarpanej wojną i powojennymi niepokojami. Opowieść fascynująca na obu tych planach. Kowalska jest też niezwykle uważną i wyczuloną na niuanse portrecistką swojego środowiska, co czyni z jej dziennika niezwykle cenny dokument.
Na osobną uwagę zasługuje wątek jej skomplikowanej relacji z Marią Dąbrowską, zbyt często traktowany jedynie w kategoriach niezdrowej sensacji, co sprawia, że czytelnikowi umykają inne związane z tym sprawy. Przede wszystkim portret Dąbrowskiej, nie do końca dopowiedziany, dający jednak obraz znacznie różniący się od oficjalnej wersji, zwłaszcza tej zadekretowanej jej własnymi dziennikami. I właśnie na styku narracji obu pisarek pojawia się całkiem nowa jakość - na te same sprawy, wydarzenia i osoby patrzą z całkiem odmiennej perspektywy, co daje i czytelnikowi rzadką, unikalną wręcz możliwość spojrzenia na to samo z różnych stron. Co jednak wymaga lektury także i dzienników Marii Dąbrowskiej - do czego szczerze zachęcam.

Twórczość Anny Kowalskiej, choć czytałam wcześniej kilka jej rzeczy, absolutnie nie utkwiła mi w pamięci, ani niczym nie przykuła mojej uwagi. Co innego jej dziennik, od którego nie mogłam się po prostu oderwać. Nie pierwsza to sytuacja, w której właśnie to - zapiski osobiste - okazuje się opus magnum pisarza. Próba odpowiedzi na pytanie, dlaczego się tak dzieje to całkiem...