Libra jest książką o zamachu na Johna Kennedy'ego. O spiskowcach i o tym jak został zaplanowany. Jednak Don DeLillo nie napisał demaskatorskiej, sensacyjnej powieści, choć zapewne jak ktoś się uprze może ją tak czytać. Oczywiście gruntownie zbadał temat, przestudiował tony dokumentów i wyłonił swoją wizję wydarzeń. Ale słowo wizja jest tu kluczowe. Nie jest to powieść polityczna ani dogmatyczna. Libra to mnóstwo pytań o to jak człowiek (nie)radzi sobie z istnieniem w świecie, dlaczego rzeczy się dzieją i jak duży (o ile w ogóle) mamy na to wpływ.
Z książek DeLillo jakie znam (raptem cztery, nie jakaś wielka liczba) ta jest najbardziej ponura. I to nie przez niewesoły przecież, wszechobecny spisek, ale przez kompletną niemoc głównego bohatera w próbach porozumienia się z otoczeniem. Niesamowite narzędzie uczynił DeLillo z dysleksji Lee Oswalda. Przez całą książkę Lee, czytając, przebija się przez słowa w mozolnym wysiłku ich zrozumienia i cały czas wydaje się, że nic nie pojął. Ten mozół to oczywiście metafora życia. Druga przyczyna "ponurości" Libry to towarzyszący bohaterom strach, im pozornie jest łagodniej tym bardziej go widać; tu znowu genialne jest ciągłe gaszenie przez szczęśliwego męża i ojca Wina Everetta duchówki (mija dzień, znowu pora spać).
Po raz kolejny zadziwił mnie DeLillo językiem. Na początku miałam go nawet za złe tłumaczowi. Bo Libra jest chropowata, nie ma lekkości (językowej) Gwiazdy Ratnera, a tym bardziej poetyckiego kunsztu Punktu Omega i to nie tylko we fragmentach poświęconych dyslektykowi Oswaldowi, czy jego koszmarnej matce. Dopiero z czasem doszłam do wniosku, że to celowy zabieg, ta książka jest tą toną dokumentów w której mamy się utopić, mamy się przez nią przedzierać. (Oczywiście w warstwie fabularnej Librę czyta się bardzo dobrze, DeLillo nie tylko świetnie buduje napięcie, ale też opowiadając historię ze znanym zakończeniem cały czas czymś zaskakuje.)
Ta opozycja człowiek - świat to temat obsesja DeLillo. Jego bohaterowie próbują świat poznać, oswoić, czasem przekształcić, znaleźć się w świecie w bezpieczny sposób. Oswald jest bohaterem tak tragicznym bo od świata chce tego co człowiek szczęśliwy wynosi z domu: zrozumienia, uznania wartości swojego istnienia, domaganie się tego, to jedyny sposób w jaki umie i może funkcjonować. Tylko że w Librze nie ma bohaterów szczęśliwych. Nawet kochane przez rodziców dziecko wobec rzeczywistości przyjmuje postawę obronną, buduje mury z tajemnic. DeLillo mówi: tworzymy z życia fabuły, żeby je okiełznać, nadać pozory logiki, odsunąć śmierć, tymczasem życie to zbiór przypadków.
Łatwo dojść do wniosku, że zabójstwo JFK wręcz musiało stać sie tematem Dona DeLillo. Niemożność ustalenia wersji wydarzeń, znalezienia powiązań przyczynowo-skutkowych, wyłonienia prawdy - to wszystko potwierdza jego sposób oglądania świata: "wszystko tu przynależy, wszystko do siebie pasuje(...) wszystko tworzy jedną całość, zrujnowane miasto błahostek, to Joyce'owska Księga Ameryki, powieść, w której niczego nie pominięto".
Niezwykle wyraziste ( i ponure rzecz jasna) jest też tło historyczno-społeczne, historia Gary'ego Powersa, zestrzelonego pilota U2 (opowiedziana też przez Spielberga w Moście Szpiegów), opisy Południa Stanów i Wielkiego D(allas), zamieszki na tle rasowym, służba wojskowa Oswalda i w końcu cała "sprawa kubańska".
No i absolutnie rewelacyjnie DeLillo opisuje funkcjonowanie CIA: "Agencja stworzyła coś w rodzaju rozbudowanego systemu teologicznego, sformalizowanego i zakodowanego systemu wiedzy, który służy w zasadzie zabawie w dochowanie tajemnicy, jednej z największych przyjemności dzieciństwa."

Libra jest książką o zamachu na Johna Kennedy'ego. O spiskowcach i o tym jak został zaplanowany. Jednak Don DeLillo nie napisał demaskatorskiej, sensacyjnej powieści, choć zapewne jak ktoś się uprze może ją tak czytać. Oczywiście gruntownie zbadał temat, przestudiował tony dokumentów i wyłonił swoją wizję wydarzeń. Ale słowo wizja jest tu kluczowe. Nie jest to powieść...