Wróciłam do nich po latach.

Czytając Dąbrowską, ciągle się zastanawiam, jakie to uczucie, gdy kreuje się swoich rodziców na bohaterów powieści. Powieści, w której fikcja miesza się z prawdą, w której przedstawione są szczegółowo przeróżne wydarzenia, w której jest tak wnikliwa psychologiczna analiza bohaterów - rodziców autorki!
Co ją do tego pchnęło?
To ogromne wyzwanie. A wydaje się, że nie były to łatwe relacje, przecież Dąbrowska wprost pisze, że nie została wychowana na szczęśliwego człowieka.

Czy tak rozpaczliwie próbowała ich zrozumieć? Jakoś obronić (zwłaszcza ojca)? Aby w końcu i ich "noce i dnie" nie okazały się jednak tylko bezładną szamotaniną, chaotyczną próbą przetrwania życia? Bez świadomości głębi życia, bez poczucia sensu?
Chciała nadać ich życiu jakiś sens? Zrozumieć, dlaczego wszystko musiało potoczyć się właśnie tak?

Nie wiem. Powstało jednak arcydzieło.
Arcydzieło, które może nawet przerosło to pogubione życie jej rodziców.

I jeszcze jedna refleksja po lekturze dzienników:
jaka to jest jednak głęboka prawda, że nie da się uciec od dziedzictwa wyniesionego z domu.
Jak błędy rodziców są bezwiednie powtarzane i ten mechanizm jest niesłychanie silny.
I ile można zrobić, żeby uciec od samego siebie, żeby wierzyć w jakąkolwiek wizję siebie, oby tylko uciec od pustki (depresji).
Maria dąbrowska była nieszczęśliwą kobietą i może właśnie dlatego tak pięknie potrafiła pisać.

Wróciłam do nich po latach.

Czytając Dąbrowską, ciągle się zastanawiam, jakie to uczucie, gdy kreuje się swoich rodziców na bohaterów powieści. Powieści, w której fikcja miesza się z prawdą, w której przedstawione są szczegółowo przeróżne wydarzenia, w której jest tak wnikliwa psychologiczna analiza bohaterów - rodziców autorki!
Co ją do tego pchnęło?
To ogromne wyzwanie....