To na pewno jedna z najciekawszych przeczytanych przeze mnie książek. Aż szkoda, że to już koniec, choć to pięć tomów liczących w sumie ponad dwa tysiące stron.
Mamy tu obrazy kilku epok, w których żyła Pani Maria. Znajdziemy tu mnóstwo opisów życia intelektualnego, politycznego, uczuciowego. Wszystko to, co znamy z podręczników czy oficjalnych opracowań możemy tu sobie odtworzyć w pełni barw i emocji przeżywanych przez Panią Marię i jej otoczenie. A że otoczenie było liczne więc barw i emocji co niemiara.
Mamy tu mnóstwo spostrzeżeń, refleksji, przemyśleń dotyczących życia, naszych zachowań, przeczytanych książek, przeżytych wydarzeń – zarówno osobistych, jak i tych z pierwszych stron gazet. Wszystko to wplecione w opis zwyczajnego, codziennego życia: opisy pogody, przyrody, upraw na działce czy w komorowskim ogrodzie, audycji w radiu czy telewizji, przedstawień w teatrze czy filmów w kinie. Można by długo opowiadać o zaletach „Dzienników”. Mogę powiedzieć, że dzięki nim Pani Maria stała się dla mnie Wielką Osobowością. Do tej pory była niewielką kobietką o tradycyjnej, anachronicznej fryzurce i (w domyśle) równie anachronicznych, bezbarwnych poglądach. Szkoda, że takich ludzi mamy już niewielu. O ile w ogóle jeszcze mamy...

To na pewno jedna z najciekawszych przeczytanych przeze mnie książek. Aż szkoda, że to już koniec, choć to pięć tomów liczących w sumie ponad dwa tysiące stron.
Mamy tu obrazy kilku epok, w których żyła Pani Maria. Znajdziemy tu mnóstwo opisów życia intelektualnego, politycznego, uczuciowego. Wszystko to, co znamy z podręczników czy oficjalnych opracowań możemy tu sobie...

Dziennik jako całość wart jest przeczytania. Mnóstwo zdarzeń, moc opinii, niesztampowych opisów postaci historycznych, wiele opinii, trochę recenzji, kilkaset zapisanych snów. W tych dziennikach jest dosłownie wszystko. Świetna redakcja. Nie należy przerażać się ich objętością, bo naprawdę dobrze się czyta.

Dziennik jako całość wart jest przeczytania. Mnóstwo zdarzeń, moc opinii, niesztampowych opisów postaci historycznych, wiele opinii, trochę recenzji, kilkaset zapisanych snów. W tych dziennikach jest dosłownie wszystko. Świetna redakcja. Nie należy przerażać się ich objętością, bo naprawdę dobrze się czyta.

I oto chodzi w dziennikach. Oprócz prywatnych zwierzeń autorki śledzimy rzuceni przez nią w wir wydarzeń politycznych, społecznych i kulturalnych zmiany zachodzące w Polsce. Tutaj I wojna i pierwsze lata niepodległości

I oto chodzi w dziennikach. Oprócz prywatnych zwierzeń autorki śledzimy rzuceni przez nią w wir wydarzeń politycznych, społecznych i kulturalnych zmiany zachodzące w Polsce. Tutaj I wojna i pierwsze lata niepodległości

Niepokojąco tradycyjna sekwencja zdarzeń.
1. Odzyskanie niezawisłości. Święto. Pierwsze problemy.
2. Polskie piekło. Wojna totalna między sanacją a okcydentalistami. Zatem odwieczny polski spór paryskiego wykwintu z sarmackim kontuszem. Obie strony konfliktu o polską duszę zbudowane na solidnym fundamencie jej kompleksów.
3. Wreszcie rezultat tego pęknięcia - katastrofa. Sąsiad lub sąsiedzi nie marnujący czasu na wieczne dylematy tożsamościowe gasi światło niepodległości.
I na tym właśnie odcinku dają pamiętniki Dąbrowskiej najbardziej przejmujące świadectwo. Po stronach, które mogłyby być dziś płodem pióra jakiejkolwiek nieco bardziej rozgarniętej okcydentalistki, następuje 1 września 1939. Wielkie dup.
I cisza.
Tragiczna zdawkowość późniejszych notatek zwiastuje czas zbyt ciemny nawet na osobiste zapiski. Naznaczony strachem, że mogłyby one stanowić jakiś materiał dowodowy. Zapada noc.

Niepokojąco tradycyjna sekwencja zdarzeń.
1. Odzyskanie niezawisłości. Święto. Pierwsze problemy.
2. Polskie piekło. Wojna totalna między sanacją a okcydentalistami. Zatem odwieczny polski spór paryskiego wykwintu z sarmackim kontuszem. Obie strony konfliktu o polską duszę zbudowane na solidnym fundamencie jej kompleksów.
3. Wreszcie rezultat tego pęknięcia - katastrofa....

Wspaniała to lektura. Któż z nas nie słyszał, nie czytał, bądź nie oglądał "Nocy i dni"? Oto mamy przed sobą pierwszą część "Dzienników", które odsłaniają w pozytywny sposób Autorkę.

Mnie najbardziej urzekła pierwsza część, kiedy to talent literacki Autorki w pełni się rozwija. Z "Dzienników" wyłaniają się prawdziwe obrazy klimatyczne epoki. Ta pierwsza, opisywana przeze mnie część ukazała się w 1988 roku, pod bacznym okiem cenzury. Kolejne ukazywały się aż do 2000 roku, zgodnie z testamentem Autorki.

Zakochałem się po prostu w Dąbrowskiej. Nocy i Dni wprawdzie nie czytałem, ale oglądałem i to wielokrotnie. A pierwsza część "Dzienników" utwierdziła mnie tylko w tym, że przeczytam wszystkie jej części.

Tylko ta pierwsza część - no właśnie. Mamy 1988 rok i jeszcze cenzurę. Ale idzie to wytrzymać.

Jeśli szukacie pięknej prozy, świadectwa epoki, pięknej prozy okraszonej historią - to musicie po te "Dzienniki" sięgnąć, naprawdę warto!

Wspaniała to lektura. Któż z nas nie słyszał, nie czytał, bądź nie oglądał "Nocy i dni"? Oto mamy przed sobą pierwszą część "Dzienników", które odsłaniają w pozytywny sposób Autorkę.

Mnie najbardziej urzekła pierwsza część, kiedy to talent literacki Autorki w pełni się rozwija. Z "Dzienników" wyłaniają się prawdziwe obrazy klimatyczne epoki. Ta pierwsza, opisywana przeze...

Maria Dąbrowska, podobnie jak Jarosław Iwaszkiewicz, którego dzienniki czytałem kilka tygodni temu, żyła na przełomie kilku epok. Oboje urodzeni pod koniec XIX wieku. W XX wiek wchodzą jako nastolatkowie-studenci. Potem niepodległość, II wojna i komunizm. Przez ich życiorysy przewinęły się dziesiątki postaci znanych nam z podręczników do historii. Byli przy najważniejszych momentach naszej historii XX wieku. Oba życiorysy są więc bardzo podobne choć też i mocno różne. Kiedy w latach 20-tych i 30-tych Iwaszkiewicz zaczyna karierę "polityczną" w dyplomacji, Dąbrowska odchodzi od spraw publicznych w stronę literatury. Stykali się potem wielokrotnie, ale chyba zbytnio nie lubili (Iwaszkiewicz niezbyt pochlebnie wypowiadał się o Dąbrowskiej w swoich dziennikach).
Jedno jest pewne: bez Dąbrowskiej i Iwaszkiewicza nasza literatura XX wieku byłaby bardzo uboga.

Maria Dąbrowska, podobnie jak Jarosław Iwaszkiewicz, którego dzienniki czytałem kilka tygodni temu, żyła na przełomie kilku epok. Oboje urodzeni pod koniec XIX wieku. W XX wiek wchodzą jako nastolatkowie-studenci. Potem niepodległość, II wojna i komunizm. Przez ich życiorysy przewinęły się dziesiątki postaci znanych nam z podręczników do historii. Byli przy najważniejszych...

Pierwszy tom dziennika z serii 7-tomowej, co może niektórych wprowadzać w błąd, bo na okładce jest zakres lat 1914-1945, a treść w środku dotyczy lat 1914-1925. O błędzie mówię, bo widzę w opiniach wiele sprzeczności - poprawiłam w opisie książki, to może będzie bardziej zrozumiale.

Ta część dziennika mnie nie porywa, ale jest to zapis jakiejś tam codzienności z życia autorki, codzienności bardzo znaczącej w dziejach naszego kraju, ale jako źródło przyjemnego, wartkiego czytania, to raczej średnio wciągające. Bardziej przydatny jest to zapis dla badaczy naukowych niż dla zwykłego czytelnika, co prawda dla potrzeb nauki wyszła 13-to tomowa wersja w bardzo małym nakładzie, więc ta, to już chyba dla prawdziwych miłośników epoki i samej pisarki, bo takie suche fakty z odrobiną emocji, mało mnie osobiście wciągały w wir czytania.

Pierwszy tom dziennika z serii 7-tomowej, co może niektórych wprowadzać w błąd, bo na okładce jest zakres lat 1914-1945, a treść w środku dotyczy lat 1914-1925. O błędzie mówię, bo widzę w opiniach wiele sprzeczności - poprawiłam w opisie książki, to może będzie bardziej zrozumiale.

Ta część dziennika mnie nie porywa, ale jest to zapis jakiejś tam codzienności z życia...

Super ciekawe dzienniki czasów tuz po zakończeniu II wojny światowej 45-50 :) Kopalnia wiedzy o tych czasach, mimo wyraźnej ingerencji cenzury (czytam wydanie z 88 roku).

Super ciekawe dzienniki czasów tuz po zakończeniu II wojny światowej 45-50 :) Kopalnia wiedzy o tych czasach, mimo wyraźnej ingerencji cenzury (czytam wydanie z 88 roku).

II to Dzienników Marii Dąbrowskiej - lata 33-45, żałuję tylko, ze tak mało notatek jest z czasów okupacji. Bardzo ciekawe, wciąż warte wszelkiego zainteresowania :)

II to Dzienników Marii Dąbrowskiej - lata 33-45, żałuję tylko, ze tak mało notatek jest z czasów okupacji. Bardzo ciekawe, wciąż warte wszelkiego zainteresowania :)

Jestem pod ogromnym wrażeniem pierwszego tomu dzienników Marii Dąbrowskiej... Zdziwiły mnie trochę opinie pewnego czytelnika, że nic poza opisami pogody i piosenek w radiu w nich nie ma - ja znalazłam zarówno liczne odniesienia do sytuacji historycznej, jak i wiele wątków dotyczących pracy twórczej Dąbrowskiej, jak chociażby pracy nad "Nocami i Dniami". Na pewno przeczytam pozostałe tomy dzienników. Polecam :)

Jestem pod ogromnym wrażeniem pierwszego tomu dzienników Marii Dąbrowskiej... Zdziwiły mnie trochę opinie pewnego czytelnika, że nic poza opisami pogody i piosenek w radiu w nich nie ma - ja znalazłam zarówno liczne odniesienia do sytuacji historycznej, jak i wiele wątków dotyczących pracy twórczej Dąbrowskiej, jak chociażby pracy nad "Nocami i Dniami". Na pewno przeczytam...