Po absolutnym zachłyśnięciu się „Obcą”... początek tomu drugiego zastał mnie ze zmarszczonym czołem. Aż szybko sprawdziłam, czy na pewno otworzyłam drugą część. Na szczęście wkrótce wszystko się wyjaśniło i spokojnie mogłam kontynuować lekturę.
„Uwięziona w bursztynie” jest utrzymana w zgoła odmiennym klimacie niż „Obca”
Awanturniczo-przygodowa fabuła, została zastąpiona przez wątki polityczno-obyczajowo militarne. Odnosi się wrażenie, że akcja mocno zwolniła... Nie to, żeby stała się rozwlekła, ale nie zapierała już tchu w piersiach.. Z tym zwolnieniem, to też tylko wrażenie, bo wydarzenia niezmiennie następują po sobie w bardzo szybkim tempie. Tyle, że nie odbieramy tego tak intensywnie, bo są to wydarzenia o odmiennym charakterze, niż w części pierwszej.
Pierwsza połowa „Uwięzionej w bursztynie” zabiera nas do Francji na dwór króla Ludwika. Zostajemy wprowadzeni w świat intryg, spisków i plotek. Tak samo jak i Claire, czułam się tą atmosferą nieco przytłoczona i miałam uczucie lekkiego duszenia się, oraz przemożną chęć, aby jak najszybszej uciec z salonów na otwarte pola Szkocji. Moje pragnienie się spełniło. Tyle, że w pakiecie z polami, dostałam również cały ogrom wątków dotyczących przygotowań do wojny, a później i samych działań wojennych.. oraz tak masakryczną ilość bohaterów, że ostatecznie pogubiłam się w nich mocno i miałam wielki problem, aby połapać się i zapamiętać, kto jest kim, i w jakich koligacjach oraz układach jest z innymi postaciami. Tu nie było lekko, przyznaję.
Nie spodobał mi się również jeden fragment dotyczący życia osobistego naszej pary. Myślę, że problemu tej kategorii nie załatwia się ( nie jest się w stanie załatwić ) podczas dwóch ( słownie dwóch ) przedstawionych nam rozmów. Przez takie potraktowanie sprawy, postaci chwilowo straciły w moich oczach realizm... na szczęście tylko na chwilę, bo po kilku stronach, historia znowu pochłonęła mnie bez reszty.
Na koniec..... cóż... Pękło mi serce. Popłakałam się i posmarkałam w tym samym czasie.
I taka poszłam spać.
Mimo wszystkich wcześniejszych uwag, książkę uważam za więcej niż bardzo dobrą, ale jeszcze nie genialną. Niestety, z braku połówek gwiazdek, pozostaje ich tylko siedem.
Jestem bezgranicznie zachwycona cyklem, stylem pisania pani Gabaldon, która w koronkowych detalach maluje bardzo szczegółowe i pełne, obrazy XVIII wiecznej Europy. Zaraz też zasiadam do tomu trzeciego. Niezmiennie i gorąco tą serię polecam, bo opowiada niesamowitą historię, a przy okazji, całkiem bezboleśnie poszerza wiedzę historyczną, nawet takich opornych tumanów jak ja, a do tego serwuje moc wzruszeń, przygód i szeroki wachlarz emocji. Wysoce sobie cenię każdą minutę spędzoną na tej lekturze.

Po absolutnym zachłyśnięciu się „Obcą”... początek tomu drugiego zastał mnie ze zmarszczonym czołem. Aż szybko sprawdziłam, czy na pewno otworzyłam drugą część. Na szczęście wkrótce wszystko się wyjaśniło i spokojnie mogłam kontynuować lekturę.
„Uwięziona w bursztynie” jest utrzymana w zgoła odmiennym klimacie niż „Obca”
Awanturniczo-przygodowa fabuła, została zastąpiona...