Jest to tak krótka opowieść, że trudno wypowiadać się jakkolwiek więcej na temat umiejętności pisarskich autorki. Przedstawiła proste życie, prostych ludzi. Sięgnęła do naszych korzeni- kultury i tradycji słowiańskiej. Sądzę, że pani Kossak wyszło to nader zgrabnie i estetycznie. Jej styl pisania nie narzucał się i nie odciągał uwagi od tego co istotne- życia grodu. Podoba mi się, że (w przeciwieństwie do niektórych twórców) nie starała się wejść z fabułą w realizm magiczny.
Postaci są "bezpłciowe", ale wydaje mi się, że nie o to chodzi w tej książce. Nie mamy się wczuwać w konkretną postać, a sami wejść w historię. Ten zabieg bardzo przypadł mi do gustu.
Niestety, zakończenie to totalna porażka w mojej ocenie. Poczułam się tak, jakbym dostała w twarz. Kolejna słodka historia, w której wszystko jest czarno-białe. Nie zasługuje na więcej niż pięć gwiazdek, ale moja słabość do rodzimych korzeni zmusza mnie do przyznania sześciu.

Jest to tak krótka opowieść, że trudno wypowiadać się jakkolwiek więcej na temat umiejętności pisarskich autorki. Przedstawiła proste życie, prostych ludzi. Sięgnęła do naszych korzeni- kultury i tradycji słowiańskiej. Sądzę, że pani Kossak wyszło to nader zgrabnie i estetycznie. Jej styl pisania nie narzucał się i nie odciągał uwagi od tego co istotne- życia grodu. Podoba...