Ireneusz Gwidon Kamiński

To była męka, a nie czytanie. Kamiński to marniutki, płaski reżimowy pisarek komunistyczny w swoich tekstach współczesnych i fantastycznych (mówię o zbiorach opowiadań). Kpiny z księży i religii są dla kompletnych bezmózgów. Do tego dochodzą akcenty antysemickie. Późniejszy zbiór "Święty Ateusz" (1988) jest nawet lepiej pisany (bo Kamiński generalnie pisze znośnie i gładko),ale to co napisałem o "Czasie", odnosi się także do "Ateusza". Tyle że "Czas" zawiera opowiadania pisane w latach 1949-1956, a więc przeważnie czarno-białe i niemądre. "Pięćdziesiąt kilogramów śmierci" to powalająca na obie łopatki i tyłek typowa propagandówa o prostym silnym robotniku chińskim przy tamie, co to ją chcieli wysadzić szpiedzy - japoński, włoski, niemiecki (negatywi amerykańscy w tle) i ksiądz oraz głupi Chińczyk od brudnej roboty - który brawurowo udaremnia sabotaż i rozprawia się bezlitośnie z przestępcami. Amen. A już słów brakuje na dłużący się straszliwie ostatni tekst, wykpiwający durnego, grzmiącego frazesami księżula z 1937 roku, któremu się zdaje, że Asmodeusz wystawia go na pokuszenie wódką i kobiecymi wdziękami, a do tego dostajemy żałosną parodię biblii i "Pieśni nad pieśniami" z kazań tegoż księżula. Już dawno nie czytałem tak potwornego gniota, w dodatku tak wściekle urągającego inteligencji chyba prawie każdego czytelnika... Stosunkowo niezłe jest tylko pierwsze opowiadanie o niemieckim uczonym z l. 30., który dostaje za swoją nieżyciową bezkompromisowość i uczciwość naukową kopa w jaja i kulkę w łeb, ale i tak okazuje się dość płaskie i schematyczne (narodowy socjalizm ogłupia ludzi i czyni z nich potwory w przeciwieństwie - w domyśle - do światłego socjalizmu rosyjskiego, zafundowanego Polsce)... Hm, jest jeszcze tytułowe opowiadanie niby-sf o zagładzie atomowej jakiegoś miasta (musi zachodniego),kompletnie nienaukowe, w którym autor aluzyjnie obarcza za propagandę i za spuszczenie ludziom na głowy tej chyba atomówki… jakichś śmiesznie groteskowych staruszków z długaśnymi brodami i kolorowymi parasolkami w rękach, czyli… owych Żydów uwidocznionych na okładce (czyżby chodziło o żydowskich uczonych - tych, co pracowali nad bombą atomową, co donosili Stalinowi?). Absolutnie odradzam sięganie po tę nieprawdopodobnie niedobrą książkę.