Trochę ta lektura boli, zwłaszcza mając w pamięci znakomite poprzednie tytuły Autora. Może jednak jest to ból potrzebny i konieczny zarówno dla niego, jak i dla czytelnika, bo biorąc pod uwagę jego wiek może to być jedna z ostatnich, jeśli nie ostatnia, pozycja przez niego napisana. Nazwisko Nasierowski nie robi już dzisiaj niestety żadnego wrażenia, jest ono nieznane szerszemu gronu. Jest to naturalna kolej rzeczy, bo przecież wszyscy się starzejemy, a i ocena dokonań Nasierowskiego z perspektywy lat raczej nie wzbudza szczególnego zachwytu, mimo, że w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku było to gorące nazwisko obecne na ustach wielu. To jednak z czym ostatecznie będzie się kojarzył, to raczej jego pobyt w więzieniu, będący konsekwencją przypadkowego zabójstwa staruszki dokonanego podczas złodziejskiego skoku przez jego młodocianego partnera i jego kumpla, o czym poinformował milicję, by uchronić przed śmiercią niewinnie oskarżonych sprawców, samemu stając się współoskarżonym i skazanym w tym procesie. Poznajemy go w trudnym życiowo momencie, ma już 80 lat, mieszka w skromnym mieszkaniu utrzymując się z niewielkiej emerytury. Nie stracił nic jednak ze swej wielkopańskości, marzy więc żeby żyć dalej na wysokim poziomie, a tu niestety okoliczności mu na to nie pozwalają. Nie posiada dodatkowych źródeł dochodu, jego kolejne książki nie znajdują uznania w wydawnictwach, nazwisko Nasierowski już się nie sprzedaje, jego wielka sztuka też nie zostaje przyjęta przez żadnego z reżyserów. On sam robi wszystko, by czuć się atrakcyjnym i przyciągającym ciągle uwagę, często nie dojadając jednocześnie robi wszystko, by udało mu się zaoszczędzić pieniądze, by przeszczepić włosy w miejscu, gdzie ich już nie ma, to okazuje się być dla niego najważniejsze. I w zasadzie można by ten pamiętnik zatytułować: jak podmywałem tyłki i łasiłem się do starych babć próbując na wszelkie możliwe sposoby wkraść się w ich łaski, by udając ich wielbiciela spowodować żeby przepisały swoje mieszkania na niego, a on żeby mógł je sprezentować swoim kochankom, których utrzymuje, zgadzając się, by pasożytowali na nim w zamian za chwile przyjemności i możliwość dotknięcia ich ciała. Smutna to starość i przykra, tym bardziej, że pokazująca też degrengoladę, która stała się jego udziałem. I choć on sam, jak mówi, nie przejmuje się tym kompletnie w jakiej sytuacji się znajduje i jakie role musi teraz grać, to doskonale wie, że to upadek, i że z niego już nie ma szans na podniesienie się. Nie można mu jednak odmówić owej lekkości pióra, która cały czas mu towarzyszy i sprawia, że te, nie zawsze apetyczne czy wzbudzające sympatię wynurzenia, czyta się jednak bardzo dobrze. Nie jest to bowiem lektura dla kogoś, kto liczy na wrażliwą i wysublimowaną, pełną finezyjnych zwrotów literaturę. Nie oszczędza nam wulgaryzmów czy dosadnych opisów, często irytujących, ale na tym polega smak jego pisarstwa. Tylko taki Nasierowski jest prawdziwy i wzbudza zainteresowanie. Poznajemy go bez żadnych osłon, ma świadomość, że sprzedaje nam się całkowicie i pokazuje siebie niekoniecznie z najlepszej strony, lecz cóż ma do stracenia. Już nic, przestał się przejmować osadami ludzkimi, robi to, co lubi, i na co ma ochotę, bliżej mu już do tamtego świata, choć i tak pozostaje wojującym ateistą i wielkim krytykiem Kościoła, uzasadniając to tym, że spotkał tam tylko obłudę i hipokryzję. Opisuje szereg swoich znajomych, którzy pełnią posługę kapłańską będąc aktywnymi homoseksualistami, nic nie robiącymi sobie z nauki Kościoła, który reprezentują, realizując swoje najdziksze fantazje bez żadnych skrupułów czy zahamowań. Obraz Nasierowskiego jaki się nam wyłania boli też dlatego, że on ma świadomość że życie już za nim, że dobiega końca i trzeba, będąc z założenia hedonistą, zrobić wszystko, by choć ta końcówka była jak najlepsza, stąd i jego działania w tej mierze. Żyć do końca ale pełnią życia, by się nie dawać, dlatego choć musi chodzić do lekarza i brać tabletki, to mówi, że to tylko ciało, jego duch jest ponad to i dlatego będzie daleko od tych codziennych ludzkich trosk, którymi żyją przeciętni ludzie. On jest i pozostanie artystą, upadłym ale jednak artystą.

Trochę ta lektura boli, zwłaszcza mając w pamięci znakomite poprzednie tytuły Autora. Może jednak jest to ból potrzebny i konieczny zarówno dla niego, jak i dla czytelnika, bo biorąc pod uwagę jego wiek może to być jedna z ostatnich, jeśli nie ostatnia, pozycja przez niego napisana. Nazwisko Nasierowski nie robi już dzisiaj niestety żadnego wrażenia, jest ono nieznane...