"Jaka jest melodia śmierci? Jedna czy wiele? Czy to struna zarazy?"
W ciągu paru lat, w jakiś niewytłumaczalny sposób, zapomniałam o Dylanie Thomasie. Dopiero, gdy moja starsza siostra, zacna duszyczka, podsunęła mi owe opowiadania pod nos, jakaś tajemnicza iskierka jego twórczości do mnie powróciła. Przyznam szczerze, że byłam tym zaskoczona, gdyż dotychczas, owego autora kojarzyłam jedynie z poezją, dlatego też, bez wahania, zagłębiłam się w mroczny i tajemniczy świat jego opowiadań. Ich nieziemski, pełen grozy klimat pochłonął mnie całkowicie, wgryzając się bezwzględnie w każdą komórkę mojego ciała. Szczególnie uwiodło mnie opowiadanie "Suknia", które było na swój sposób zmysłowe. Ponadto czytelnikowi nie jest dane poznanie zakończenia żadnego opowiadania, co pobudza wyobraźnie i dostarcza dodatkowych dreszczy. "Szkołę czarownic" polecam całym sercem miłośnikom fantastyki, grozy i Dylana Thomasa. Z pewnością się nie zawiedziecie ;3

"Jaka jest melodia śmierci? Jedna czy wiele? Czy to struna zarazy?"
W ciągu paru lat, w jakiś niewytłumaczalny sposób, zapomniałam o Dylanie Thomasie. Dopiero, gdy moja starsza siostra, zacna duszyczka, podsunęła mi owe opowiadania pod nos, jakaś tajemnicza iskierka jego twórczości do mnie powróciła. Przyznam szczerze, że byłam tym zaskoczona, gdyż dotychczas, owego autora...