" (...) Żaltegowszystkiegokiedytylebyłomożliwe..." ( str. 170 )

Nazawszepogrzebanaprzyszłość...
Nienawiśćpomostemdozagładyczłowieczeństwa...
Diabełnakilkalatrozgościłsięnaswoimpiekielnymtronie....
Pięknewspomnieniazanamiteraźniejszośćpustkązostałaprzyszłośćnierealnąsięstała

"WERGILI: Mówić o tym tak, żebyśmy mogli z tym żyć... zakładam, że dlatego chcemy to robić?
BEATRYCZE: Tak. Żeby pamiętać i żyć dalej.
WERGILI: Żeby wiedzieć, a mimo to być szczęśliwym... a w każdym razie zadowolonym, produktywnym..." ( str. 161 )

Horrory..., przeszłość na nich oparta, myśli obrzucane przerażającymi obrazami, wszędzie krew, szkielet widoczny pod zeschłą, kurczącą się skórą, żołądki, serca i dusze pełne pustki, śmiercionośne tabletki podane wprost z niemieckiego karabinu, a miejscem docelowym - ludzka głowa, krzyk, przytłaczające, ogłuszające, ryczące bombami niebiosa...
Wielu, z tych, którym udało się przeżyć, mogłoby właśnie tak opisać wojnę, ten potworny czas, który zamienił ich życie w piekło gorejące. Myślę, że nieszczęściem wielu ludzi, którzy ocaleli, było ciągłe trwanie. Jaki sens ma życie? Po co istnieć, skoro w głowie tyle straszydeł i horrorów. Skoro nie ma już bliskich i świata tego z przed wojny. Jak sobie poradzić z tą pustką? Wielu obecnych było ciałem, bowiem cząstka ich duszy odeszła gdzieś w nieznane...

Nic nie znaczącym elementem
Pewnego rodzaju odmętem
Stojąc nad kolejnym zakrętem
Tym właśnie jestem

Nie ma już nadziei
Tonę w plugawej brei
Nic się nie zmieni
Stoję w tłumie cieni

Tyle myśli umysł miesza
Żadna już nie pociesza
Demon się tylko podwiesza
Stoi za mną..., pospiesza...

Widły nienawiści zatopione
Dusze ludzkie krwią zbroczone
W ziemi nisko wgłębione
Wszystko przesądzone...

Yann Martel jest wielkim miłośnikiem zwierząt, natury, z którą z pewnością jest bardzo blisko związany. Dostrzega rzeczy, które dla dzisiejszego zapędzonego świata już dawno zostały zapomniane.
Śmiem tak twierdzić, gdyż nie znam go tylko z tej książki. Oczarował mnie "Życiem Pi". Tam podobnie, jak w tej książce wmieszał w treść swojej opowieści całe mnóstwo, różnych zwierząt i choć z pozoru ktoś mógłby mu zarzucić tego, że nie jest oryginalny, to pozostanie jedynie po tym pozór...

Chcielibyście mieć w domu, w miejscu waszej codzienności taksydermistyczną rzeźbę kogoś bliskiego, osoby, której już nie ma na tym świecie, która na zawsze odeszła, zabierając swoją duszę w inną rzeczywistość.
Bowiem różnie ludzie podchodzą do kwestii śmierci, ostateczności, pustki i tęsknoty po bliskich. Dla mnie najważniejsze są wspomnienia, świadomość tego, że poświęciłem komuś czas, że w mojej pamięci znajdę całą masę sytuacji, okoliczności z przeszłości, które zawsze, w każdej chwili mogę z myśli przywołać. Najgorzej dla człowieka, który stracił kogoś jest pustka we wspomnieniach. Bo nie raz zdarza się przecież, że człowiek zapędzony w swym życiu, nie docenia obecności bliskich, którym powinien poświęcić swój czas, a gdy zdaje sobie z tego sprawę, bardzo często jest już za późno na wypełnienie tej pustki...

Każdy radzi sobie z odejściem na swój własny sposób, wedle wspomnień, które mu pozostały...

" Ci, którzy odchodzą pierwsi,mają dużo lepiej. Ci, którzy zostają, muszą być bardzo silni, żeby przeżyć samotność."
Anna Ficner-Ogonowska – Zgoda na szczęście

"Najważniejsze we wspomnieniach jest to, żeby mieć się gdzie zatrzymać i tam je wspominać."
Terry Pratchett – Blask fantastyczny

" (...) Żaltegowszystkiegokiedytylebyłomożliwe..." ( str. 170 )

Nazawszepogrzebanaprzyszłość...
Nienawiśćpomostemdozagładyczłowieczeństwa...
Diabełnakilkalatrozgościłsięnaswoimpiekielnymtronie....
Pięknewspomnieniazanamiteraźniejszośćpustkązostałaprzyszłośćnierealnąsięstała

"WERGILI: Mówić o tym tak, żebyśmy mogli z tym żyć... zakładam, że dlatego chcemy to...