Choć ubóstwiam powieści Jane Austen, tej nie mogę z czystym sumieniem wystawić najwyższej oceny. Mimo że pochłonęła mnie bez reszty na kilka dni i kazała o sobie stale rozmyślać, pozostawiła mnie z uczuciem niedosytu. W "Mansfield Park" akcja rozwija się w tempie jeszcze wolniejszym, niż zazwyczaj u tej autorki, jednak nie to mi przeszkadzało; wręcz przeciwnie - pozwoliło bardziej niż dotąd rozkoszować się nastrojem powieści. Tym bardziej byłam niemile zaskoczona, kiedy pod koniec akcja nagle przyspieszyła, jakby autorka w nagłym przypływie prekognicji zobaczyła, jak niewiele kartek jej pozostało i postanowiła rozwiązać całą sprawę jak najszybciej. Wielka szkoda. Nie miałabym nic przeciw temu, by książka była dwa razy dłuższa, nawet za cenę oskarżeń o rozwlekłość, zakończenie za to bardziej rozwinięte i satysfakcjonujące niż "dobrzy żyli długo i szczęśliwie a nikczemni zostali ukarani".

Nieco drażniła mnie postać Fanny, niemal przerysowana w swej chorobliwej nieśmiałości i nerwowości, nadal jednak łatwo było się z nią utożsamić. Edmund natomiast, choć budzący sympatię (choćby przez kontrast z pozostałymi członkami rodziny Bertramów), miał za mało charakteru by trwale sobą zainteresować. Po innych recenzjach zobaczyłam, że nie byłam jedyną osobą, która kibicowała panu Crawfordowi. ;) Było mi naprawdę przykro kiedy po tak obiecujących przemianach wpadł znów w dawne nawyki. Być może miało to podkreślić moralizatorską wymowę powieści, ale na współczesnym czytelniku wywiera raczej wrażenie odwrotne do zamierzonego. Zepsute umysły pozostaną zepsute na zawsze? Osobiście wolę wierzyć w odkupienie i rozwój, a tego ostatniego w "Mansfield Park" zabrakło. Wszyscy pierwszoplanowi bohaterowie pozostają niemal dokładnie tacy, jacy byli na początku, z Fanny i Edmundem na czele.

Choćby z tego powodu to powieść Jane Austen, która jest inna niż wszystkie, ale też i miała pełnić zupełnie inną funkcję - wyrażać zaniepokojenie autorki nadciągającymi zmianami obyczajowymi i zagrożeniami z nimi związanymi. Ale choć jest tak odmienna i przez wielu krytykowana, nie można jej odmówić uroku płynącego z sielskiego nastroju, niepowtarzalnego języka i bogatych opisów ówczesnych obyczajów i mentalności. Nie byłam zaskoczona, kiedy odczułam ową zazdrość, o której tłumaczka wspomina w przedmowie. Któż z nas nie tęskni w głębi duszy za szczęściem płynącym ze stabilności i spokoju?

Choć ubóstwiam powieści Jane Austen, tej nie mogę z czystym sumieniem wystawić najwyższej oceny. Mimo że pochłonęła mnie bez reszty na kilka dni i kazała o sobie stale rozmyślać, pozostawiła mnie z uczuciem niedosytu. W "Mansfield Park" akcja rozwija się w tempie jeszcze wolniejszym, niż zazwyczaj u tej autorki, jednak nie to mi przeszkadzało; wręcz przeciwnie - pozwoliło...