Świetnie napisana, niezwykle ciekawa polecam z czystym sumieniem

Świetnie napisana, niezwykle ciekawa polecam z czystym sumieniem

Lata temu, gdy kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt filmów indyjskich obudzilo we mnie pasję do Indii, "Pawi tron" i "Indie" Bashama były pierwszymi książkami, które stanęły na moich półkach, dziś już w otoczeniu kilkuset innych o Indiach.
Czytałam je w lipcu w 2006 roku Lubkowie nad jeziorem. Pięć lat przed pierwszą podróżą do Indii. Teraz mam za sobą cztery podróże i znów w Lubkowie otworzyłam "Pawi tron", by jeszcze raz
zanurzyć się w historię krwawych waśni
rodzinnych Mogołów. Czytając ją trudno mi było się od niej oderwać. Czytałam prawie do rana, a po przebudzeniu cieszyłam się, że jeszcze tyle z 458- stronicowej książki przede mną. Barwne postacie, wartka akcja, wybieganie w znaną przecież autorowi z historii przyszłość, która bohaterów wkrótce dramatycznie zaskoczy. Współczucie, jakie żywilam do poety i mistyka Dary bez szans w starciu z pozbawiajacym go tronu wojowniczym bratem Aurangzebem.
"Pawi tron" zajmuje się historią trojga z sześciu Wielkich Mogołów muzułmańskich cesarzy rządzących Indiami od 1525 roku. Dźahangir, Szahdźahan i Aurangzeb. Poprzedzili ich: potomek Timura i Dżyngischana - Babur, jego syn Humajun i jego wnuk Akbar. Syn Akbara Salim, który wstąpiwszy na tron przyjmie imię Dźahangir
był pierwszym, który dążąc do władzy próbuje bezskutecznie obalić swego ojca. Ta historia powtórzy się z nim i jego synem Chusru. Obie próby zawładnięcia tronem ojca się nie udały, w przypadku Chusru zakończyły się dramatycznie oślepieniem i śmiercią syna, niemniej w trzecim pokoleniu dwuznaczny przykład przemocy zakończył się wątpliwym sukcesem. Aurangzeb zdobył tron uwięziwszy ojca, zabijając braci. Utraciwszy jedność między muzułmanami a hindusami pokoleniami budowaną przez jego przodków od Akbara począwszy. W swej książce, do której Waldemar Hansen dziesięć lat zbierał materiały, pisze on, że Aurangzeb swoją nietolerancją i fanatyzmem religijnym stworzył podwaliny dla brytyjskich rządów nad Indiami, opartych na podtrzymywaniu podziałów, a potem w 1947 roku przygotowaniu rozerwania subkontynentu
subkontynentu na Indie i muzułmański Pakistan.

Czytam tę historię w uzupełnieniu "A Brief History of the Great Moghuls" Gascoigne'a i "Delhi a Novel" Khushwanta Singha. Szukając wiedzy potrzebnej mi do przedstawienia w książce o podróży po Indiach północno - zachodnich bohaterów związanych z odwiedzanymi miejscami: stolicami Mogołów Agrą i Delhi, a także twierdzą Gwalior, w której umierali więzieni rywale do władzy: bracia i synowie zwycięzcy.

Gdy teraz czytam "Pawi tron" rozczarowują mnie marne ilustracje znanych mi już dziś i obfotografowanych przeze mnie miejsc, czy też oglądanych w muzeach ciekawych miniatur mogolskich.

Uderza fakt, że Salim otworzył drzwi nowemu typowi doświadczeń atakując swego ojca Akbara. Jego przykład powtórzył wobec niego jego syn, a potem wobec jego syna wnuk. Przy czym w dwóch ostatnich pokoleniach cesarz nierówno podzielil swoją miłość i doświadczył potem przemocy od niekochanego
syna . W wielu rodzinach dochodzi do nierównego podziału miłości. Na widok jednego syna ojciec się rozjaśnia, na widok drugiego mrocznieje. Na szczęście ten zazdroszczący, jak Kain Ablowi, nie ma możliwości ruszyć przeciwko niemu zbrojnie armią wyposażoną w setki słoni.

Mottem do "Pawiego tronu" jest przysłowie Wschodu "Dwunastu derwiszów może spać pod jedną derką, ale dla dwóch królów jedno królestwo jest za małe".
Punktem wyjścia do książki jest Taj Mahal - muzułmański symbol dziś prohinduskich Indii. Grobowiec ukochanej żony, matki 14 -dzieci, wśród których czterech synów którzy osiągnęli wiek dojrzały, zmierzy się ze sobą w krwawej walce o tron żyjącego jeszcze ojca.
Książkę podzielono na 4 części:
- Duma i korona (o panowaniu syna Akbara
Dźahangira)
- Portret rodzinny (wokół rodziny cesarskiej syna
Dźahangira
Szahdźahana, twórcy Taj Mahalu)
- Wojna sukcesywna (jeszcze za życia
Szahdźahana wojna o jego tron toczona między czwórką jego synów: pierworodnym, ulubieńcem cesarza Darą i młodszymi Muradem, Szudżą i Aurangzebem)
- Upadek dynastii Timurydów (panowanie Aurangzeba, czas nietolerancji religijnej, rosnącego podziału między hindusami a muzułmanami).

Żywo napisaną opowieść autor nasycił cytatami z pamiętników, listów bohaterów opowieści. Ciekawym dodatkiem jest imponująca bibliografia.

Indie są niezależne od zaledwie 73 lat, przedtem doświadczyły 180 lat panowania Brytyjczyków, przedtem 200 lat panowania Mogołów, muzułmańskich najeźdźców, wśród których jednak przynajmniej pierwszych pięciu stworzyło hindusko- muzułmańską kulturę, dzięki której słusznie nazwano ich Wielkimi Mogołami.

Lata temu, gdy kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt filmów indyjskich obudzilo we mnie pasję do Indii, "Pawi tron" i "Indie" Bashama były pierwszymi książkami, które stanęły na moich półkach, dziś już w otoczeniu kilkuset innych o Indiach.
Czytałam je w lipcu w 2006 roku Lubkowie nad jeziorem. Pięć lat przed pierwszą podróżą do Indii. Teraz mam za sobą cztery podróże i znów w...

To książka historyczna, ale czyta się ją jak najlepszą beletrystykę. Wspaniałe Stulecie i Gra o Tron w jedym!

To książka historyczna, ale czyta się ją jak najlepszą beletrystykę. Wspaniałe Stulecie i Gra o Tron w jedym!

Autor nie ukrywa kogo darzy sympatią, co może razić i być dla wielu wadą. Jednak napisał tą książke w taki sposób, że czyta się ją bardzo szybko i z wielką frajdą.

Autor nie ukrywa kogo darzy sympatią, co może razić i być dla wielu wadą. Jednak napisał tą książke w taki sposób, że czyta się ją bardzo szybko i z wielką frajdą.

Obszerna, licząca ponad 400 stron książka Waldemara Hansena jest rzeczywiście obrazem dramatu dynastii Wielkich Mogołów w XVII stuleciu. Autor skupia się na panowaniu trzech władców: Dżahangira (1605-1627),Szahdżahana (1627-1658) i Aurangzeba (1658-1707),za rządów których państwo mogolskie osiągnęło szczyt potęgi, ale i zarazem zaczęło się chylić ku upadkowi. W pewien sposób „Pawi Tron” jest dramatem rodzinnym, w którym walczą między sobą bracia, ojcowie i synowie. Najdobitniej wyraża się to w wojnie domowej między synami Szahdżahana w latach 1657-1659. Hansen nie skupia się jednak tylko na postaciach. Bodaj czy nie bardziej interesuje go kultura mogolskich Indii i walka między tolerancyjną a rygorystycznie islamską postawą w łonie samej dynastii.

Autor książki zaczyna ją od opisu słynnego Tadż Mahal: mauzoleum żony cesarza Szahdżahana Mumtaz Mahal. Ten zabytek chyba najlepiej oddaje specyfikę kultury tej epoki. Raj na ziemi? Może i tak, ale zawsze silnie przesycony śmiercią. W kontekście Tadż Mahal jest to tym istotniejsze, że w mauzoleum tym znaleźli miejsce spoczynku pokonany w wojnie sukcesyjnej książę Dara Szikoh, całkowite przeciwieństwo swojego zwycięskiego brata Aurangzeba. Ta para braci-wrogów oraz ich ojciec Szahdżahan to główni bohaterowie „Pawiego Tronu”. Szczególnie Aurangzeb jest niejednoznaczny, bo przecież mimo ogromnych talentów i energii to on najbardziej przyczynił się do osłabienia państwa Wielkich Mogołów poprzez odrzucenie tolerancyjnej polityki Akbara i doprowadzenie do konfrontacji ze stanowiącymi większość mieszkańców Indii wyznawcami hinduizmu.

Książkę oceniam bardzo dobrze nie tylko przez wzgląd na ciekawy i mało znany temat, ale także przez to, że Hansenowi wyjątkowo udało się odtworzyć specyficzną atmosferę synkretycznej kultury państwa mogolskiego, którą tak znakomicie wyrażali Akbar i Dara Szikoh (i do której tak paradoksalnie nie pasował wielki Aurangzeb). Do tego czytelnik może się zapoznać z naprawdę dużą liczbą ilustracji i zdjęć i przyswoić sobie wizualnie niektóre aspekty tej kultury. Ciekawie i niepokojąco wyglądają na kartach „Pawiego Tronu” Europejczycy, którzy pojawiają się na dworze Wielkich Mogołów i stopniowo zyskują sobie coraz silniejszą pozycję. W tym kontekście niczym złowrogie memento brzmi epilog odwołujący się do obalenia w 1857 ostatniego, marionetkowego cesarza mogolskiego Bahadura Szaha II przez Anglików. Złowrogo także dla współczesnej cywilizacji.

Tomasz Babnis

Obszerna, licząca ponad 400 stron książka Waldemara Hansena jest rzeczywiście obrazem dramatu dynastii Wielkich Mogołów w XVII stuleciu. Autor skupia się na panowaniu trzech władców: Dżahangira (1605-1627),Szahdżahana (1627-1658) i Aurangzeba (1658-1707),za rządów których państwo mogolskie osiągnęło szczyt potęgi, ale i zarazem zaczęło się chylić ku upadkowi. W pewien...

Książka opowiada ciekawą historię, ale niestety autor bez przerwy zajmuje się anegdotami, plotkami, oraz porównaniami postaci historycznych do różnych postaci z literatury historycznej. Mocny nacisk jest również na bardzo płytkie przedstawienie psychologii, a wszystkie postacie są przedstawione jednostronne pod z góry wybraną tezę. Chciałbym poznać w tak obszernej pracy więcej o różnych opiniach historyków na temat poszczególnych zdarzeń i osób, oraz szersze tło społeczne i polityczne wydarzeń. Anegdoty i benedyktyńskie opisy niektórych wydarzeń naprawdę niewiele wnoszą do poznania historii.

Książka opowiada ciekawą historię, ale niestety autor bez przerwy zajmuje się anegdotami, plotkami, oraz porównaniami postaci historycznych do różnych postaci z literatury historycznej. Mocny nacisk jest również na bardzo płytkie przedstawienie psychologii, a wszystkie postacie są przedstawione jednostronne pod z góry wybraną tezę. Chciałbym poznać w tak obszernej pracy...

Książka, którą czyta się jak dobrą powieść, jest w zasadzie świetnym opracowaniem dotyczącym wzlotu i upadku Dynastii Wielkich Mogołów. Fantastycznie napisana.
Polecam nawet osobom, które z kulturą Muzułmańskich Indii jeszcze nigdy się nie spotkały. Będzie to na pewno wartościowe wprowadzenie do tematu.

Książka, którą czyta się jak dobrą powieść, jest w zasadzie świetnym opracowaniem dotyczącym wzlotu i upadku Dynastii Wielkich Mogołów. Fantastycznie napisana.
Polecam nawet osobom, które z kulturą Muzułmańskich Indii jeszcze nigdy się nie spotkały. Będzie to na pewno wartościowe wprowadzenie do tematu.

Opowieść o Tych, którzy imperium Akbara doprowadzili do upadku. Obok oszałamiającego bogactwa, wszechobecne zdrady, ciągłe intrygi, walki o tron kończące się prawie zawsze krwawą rozprawą z konkurentami - oto prawdziwa historia Wielkich Mogołów.
Czyta się jednym tchem :)

Opowieść o Tych, którzy imperium Akbara doprowadzili do upadku. Obok oszałamiającego bogactwa, wszechobecne zdrady, ciągłe intrygi, walki o tron kończące się prawie zawsze krwawą rozprawą z konkurentami - oto prawdziwa historia Wielkich Mogołów.
Czyta się jednym tchem :)

Rzetelna historia dynastii,która przez kilka wieków rządziła większą częścią Indii.Dla kogoś,kto interesuje się Indiami pozycja obowiązkowa.

Rzetelna historia dynastii,która przez kilka wieków rządziła większą częścią Indii.Dla kogoś,kto interesuje się Indiami pozycja obowiązkowa.

Znakomicie napisana. Indie Wielkich Mogołów to moment historyczny, który kształtuje ten kraj po dziś dzień. Mądra, głeboka treść.

Znakomicie napisana. Indie Wielkich Mogołów to moment historyczny, który kształtuje ten kraj po dziś dzień. Mądra, głeboka treść.