Nie jest to jedna z tych lekkich i łatwych powieści, rzecz jasna nikt tego nie oczekuje od Lema. Sam autor miał powiedzieć, że nie do końca ją rozumie, co nie oznacza, że brak tu konceptu i pewnej myśli. Po przeczytaniu ostatnich wersów nasuwa się mnóstwo pytań, teorii, jak również wniosków, zupełnie od siebie różnych, ale żaden z nich nie musi być błędny.

Mamy tu do czynienia nie tyle z próbą kontaktu człowieka z "obcą formą życia", ale co równie istotne - świadomą, bądź nieświadomą - próbą kontaktu Tej Formy z człowiekiem, co w rezultacie prowadzi nie tylko do dramatu psychoemocjonalnego i fizycznego bohaterów powieści, ale przede wszystkim do dramatu Człowieka - odkrywcy; poszukującego odpowiedzi na fundamentalne pytania; gotowego ponieść ofiarę, by za wszelką cenę poznać Prawdę; mierzącego się z nieznanym, którym na zawsze może pozostać.

To analiza człowieka, jako silnej, a zarazem słabej i samotnej jednostki wobec oceanu niewiadomego, niezbadanego, impersonalnego, stawiającej sobie ogromne cele, a niepotrafiącej uwolnić się od wspomnień, wyrzutów sumienia, niepotrafiącej zrozumieć własnego Ja.

Ponadczasowa powieść, którą trzeba znać, choć moim zdaniem dzisiaj już nie tak wyjątkowa, jaką była 20-40 lat temu.

Nie jest to jedna z tych lekkich i łatwych powieści, rzecz jasna nikt tego nie oczekuje od Lema. Sam autor miał powiedzieć, że nie do końca ją rozumie, co nie oznacza, że brak tu konceptu i pewnej myśli. Po przeczytaniu ostatnich wersów nasuwa się mnóstwo pytań, teorii, jak również wniosków, zupełnie od siebie różnych, ale żaden z nich nie musi być błędny.

Mamy tu do...