za zakończenie tej książki zamieniłbym się w żuka-geometrę który ma proces

za zakończenie tej książki zamieniłbym się w żuka-geometrę który ma proces

Ciekaw byłem tej drugiej czołowej powieści Franza Kafki. Moje wrażenia są jednak mieszane, główne z uwagi na to, że "Zamek" jest dziełem niedokończonym - brakuje w nim zakończenia. Przez to nie bardzo wiadomo, do czego prowadzi cała akcja. Co prawda Kafka gdzieś napisał, jak ma wyglądać zakończenie, ale to nie to samo, co sama proza ostatnich stron, której po prostu nie ma. Proza
Kafki jest gęsta i precyzyjna, pełna "zawijasów" myślowych i fabularnych, a wszystko to w mrocznej atmosferze u podnóża mitycznego Zamku, siedziby Władzy i Potęgi. Da się w tym znaleźć odbicie sztywnej hierarchii monarchii Habsburgów, ale, oczywiście, u Kafki to dużo, dużo więcej. Ech, ten brak zakończenia...

Ciekaw byłem tej drugiej czołowej powieści Franza Kafki. Moje wrażenia są jednak mieszane, główne z uwagi na to, że "Zamek" jest dziełem niedokończonym - brakuje w nim zakończenia. Przez to nie bardzo wiadomo, do czego prowadzi cała akcja. Co prawda Kafka gdzieś napisał, jak ma wyglądać zakończenie, ale to nie to samo, co sama proza ostatnich stron, której po prostu nie ma....

Chyba trzeba być trochę szalonym aby te książkę zrozumieć. Jest tak naprawdę o niczym. Nawet rozprawa na końcu powieści próbująca jakoś wytłumaczyć jej sens - jest tak naprawdę - bieganiem za własnym ogonem. Nie dziwię się Kafce że zabronił swojej pracy upubliczniać. Próbowałem rozszyfrować pojedynczo fragmenty na różne sposoby i nie miało to dla mnie sensu. Treść tego dzieła wydaje się zlepkiem snów które pisarz połączył w całość. Nudna wariacja.

Chyba trzeba być trochę szalonym aby te książkę zrozumieć. Jest tak naprawdę o niczym. Nawet rozprawa na końcu powieści próbująca jakoś wytłumaczyć jej sens - jest tak naprawdę - bieganiem za własnym ogonem. Nie dziwię się Kafce że zabronił swojej pracy upubliczniać. Próbowałem rozszyfrować pojedynczo fragmenty na różne sposoby i nie miało to dla mnie sensu. Treść tego...

Człowiek kontra prawo, system, ale również dalej sięga interpretacja tej niedopowiedzianej powieści.

Człowiek kontra prawo, system, ale również dalej sięga interpretacja tej niedopowiedzianej powieści.

Pozycja obowiązkowa literatury pięknej, dla mnie niestety było to zbyt piękne. Książka przeczytana w ramach wyzwania, była ona dla mnie jedną z trudniejszych do przebrnięcia. Opcja raczej dla koneserów, do których się zdecydowanie nie zaliczam. Monotonne, skomplikowane wywody mnie bynajmniej nie przekonały.

Pozycja obowiązkowa literatury pięknej, dla mnie niestety było to zbyt piękne. Książka przeczytana w ramach wyzwania, była ona dla mnie jedną z trudniejszych do przebrnięcia. Opcja raczej dla koneserów, do których się zdecydowanie nie zaliczam. Monotonne, skomplikowane wywody mnie bynajmniej nie przekonały.

Genialny zabieg użycia licznych metafor. Wszechobecna symbolika. W tej książce jest coś obcego, nierealnego a jednocześnie klimatycznego i uderzająco prawdziwego w swoim absurdzie.

Genialny zabieg użycia licznych metafor. Wszechobecna symbolika. W tej książce jest coś obcego, nierealnego a jednocześnie klimatycznego i uderzająco prawdziwego w swoim absurdzie.

Co za niesamowicie wyczerpująca, przytłaczająca, gęsta i skrupulatnie skonstruowana lektura.

K. próbuje dostać się do Zamku - ale czym jest Zamek? Może to odzwierciedlenie jakiegoś wyższego celu, coś więcej niż zwykła, szara egzystencja; K. przecież "nie przybył tu po to, by pędzić życie w zaszczytach i spokoju." Może to coś złudnego - tyle ludzi ma dostęp do Zamku i nikt nie widzi w tym nic nadzwyczajnego. Ponadto sam K. był bardzo rozczarowany jego widokiem ("bardzo liche miasteczko, składające się ze zwykłych chałup"). A może wręcz przeciwnie - wszyscy ci ludzie są ślepi i nie potrafią docenić swojego szczęścia.

Jego droga do Zamku jest jak przekraczanie strumienia, którego brzeg stale się oddala. Skacze z kamienia na kamień, ale każde kolejne spotkanie odkrywa przed nim coraz to nową przeszkodę. Gdy wydaje się, że już się z nią uporał, na jej miejscu pojawia się następna, i następna, i następna...

K. nie wie kto jest wrogiem, a kto przyjacielem; kto próbuje mu pomóc w osiągnięciu celu, a kto przeszkodzić. Od samego początku jest w stanie paranoi ("w zamku wszystko potrzebne o nim wiedziano, że rozważono układ sił i beztrosko podjęto walkę"). Próbując nie wpaść w pułapkę, odrzuca od siebie tych, którzy być może faktycznie chcieli dla niego jak najlepiej ("nie ma nic bardziej bezsensownego i rozpaczliwego niż ta wolność (...) i ta nietykalność"), a ludzie, w których pokładał swoje nadzieje zostają później przez innych uznani za zdrajców lub okazują się niewarci uwagi. Odnosi się wrażenie, że cokolwiek K. zrobi, zawsze będzie źle.

Ciągle wypomina mu się też ilu ludzi skrzywdził na swojej drodze, co można odczytać jako niskie poczucie własnej wartości autora/bohatera.

Niekończące się monologi i konwersacje zalewające kartki przypominają rozprawę sądową. K. raz odpiera ataki innych, a raz, chcąc posunąć się naprzód, sam atakuje - niestety bezowocnie.

I w ten sposób K. krąży po wiosce, aż nagle książka urywa się w połowie zdania. Pozostaje jedynie poczucie bezsensu i kompletnej beznadziei.

Co za niesamowicie wyczerpująca, przytłaczająca, gęsta i skrupulatnie skonstruowana lektura.

K. próbuje dostać się do Zamku - ale czym jest Zamek? Może to odzwierciedlenie jakiegoś wyższego celu, coś więcej niż zwykła, szara egzystencja; K. przecież "nie przybył tu po to, by pędzić życie w zaszczytach i spokoju." Może to coś złudnego - tyle ludzi ma dostęp do Zamku i nikt...

Chłop chodzi i rozmawia z różnymi ludźmi. Barnabas to ikona.

Chłop chodzi i rozmawia z różnymi ludźmi. Barnabas to ikona.

Do połowy książki byłam pod wrażeniem genialnego konceptu, pełnego metafor, symboliki , klimatu niedopowiedzenia i niejasnych tajemnic. znamienną cechą stylu Kafki jest zupełnie płynne i subtelne przenikanie się świata logicznego i zupełnie absurdalnego. Czujemy, że Zamek i wieś z jej mieszkańcami w jednej chwili istnieją realnie a w innej są stwarzane z chwili na chwilę, są rodzajem Matrixa. Niestety, pomimo dużego wrażenia jakie zrobiła na mnie ponadczasowa i uniwersalna wymowa książki zapraszająca do wielu refleksji i interpretacji , od mniej więcej połowy książka była nużąca, powtarzalna i przewidywalna( absurdy mnożyły się ilościowo, ale nie jakościowo)

Do połowy książki byłam pod wrażeniem genialnego konceptu, pełnego metafor, symboliki , klimatu niedopowiedzenia i niejasnych tajemnic. znamienną cechą stylu Kafki jest zupełnie płynne i subtelne przenikanie się świata logicznego i zupełnie absurdalnego. Czujemy, że Zamek i wieś z jej mieszkańcami w jednej chwili istnieją realnie a w innej są stwarzane z chwili na chwilę,...

Zachwyca w każdym calu, nie ma nudy, nie ma kiepskiego dialogu, nie ma banału, po prostu majstersztyk w najczystszej postaci

Zachwyca w każdym calu, nie ma nudy, nie ma kiepskiego dialogu, nie ma banału, po prostu majstersztyk w najczystszej postaci