Z cyklu: perły z lamusa! Siedzę sobie któregoś dnia w swojej bibliotece i robię porządki na zapleczu. Przeglądam książki spisane już na straty, na odstrzał do antykwariatów - stare, zniszczone, z wylatującymi kartkami i przez nikogo nieczytane (niestety przestrzeń biblioteki jest ograniczona i takie rzeczy trzeba robić). Biorę do ręki "Pasożyty umysłu". Heh, po tytule i okładce wnioskuję że to pewnie jakiś horror klasy B wydany w latach 90. Ale czytam opis... coś mi tu... ej, w sumie brzmi intrygująco! Biorę ten rozwalający się ochłap książki i... przepadam na kilka wieczorów. Okazało się że "Pasożyty umysłu" to filozofujące science-fiction z lat 60. czyli to co lubię! Autor wziął koncepcje Junga, egzystencjalizm Heideggera, fenomenologię Edmunda Husserla, poglądy Gurdżijewa (ormiańskiego mistyka), wymieszał i dodał do tego szczyptę Lovecrafta, otoczkę SF oraz kilka teorii spiskowych i voila! Powstało... coś. Ale po kolei.

Z moje researchu wynika że Colin Wilson to brytyjski pisarz, filozof (ale bardziej jednak to drugie). Zasłynął światowym bestsellerem "Outsider", w którym wyłożył swój "nowy egzystencjalizm", o podłożu bardziej optymistycznym niż to zwykle kojarzymy z tym pojęciem. Reszta jego książek nie zyskała już uznania i poszła w zapomnienie. W Polsce wydano raptem kilka ale też bez sukcesów (pewnie kurzą się po antykwariatach). Los chciał że trafiłem na te "Pasożyty umysłu" i nie żałuję. Powieść naprawdę wchodzi na psyche! W pewnym momencie nawet uwierzyłem tej wizji jaką kreuje Wilson! Tak! To ma sens! Co sprawia że ludzie nie uwalniają tkwiącego w nich potencjału? Dlaczego ludzkość zatrzymała się w ewolucji duchowej? Skąd te tzw. "czarne myśli"? Skąd pesymizm, nihilizm i lenistwo? Co blokuje ludzkość? Czyżby przyczyna miała jakieś zewnętrzne źródło? Wilson daje swoją bardzo ciekawą odpowiedź. W istocie ta fikcja literacka jest dla niego nośnikiem własnych poglądów z pogranicza filozofii, mistycyzmu i zjawisk paranormalnych. Bo pisarz z niego słaby. Stylu za grosz! Zdania prościutkie, ale nie o to chodzi bo czyta się bardzo dobrze i intryguje swoimi pomysłami.

Generalnie polecam wam te "pasożyty" jeśli gdzieś się natkniecie na ten staroć. Momentami zalatuje "cheap science-fiction" ale przez większość czasu trzyma fajny poziom i można przy niej nieźle "odlecieć" (a jakby ją poważniej i dosłownie potraktować to i nawet zmysły można postradać!). Morał mej historii jest taki: nie wyrzucaj starej niechcianej przez nikogo książki, weź przeczytaj, a nuż okaże się ciekawa :)

Z cyklu: perły z lamusa! Siedzę sobie któregoś dnia w swojej bibliotece i robię porządki na zapleczu. Przeglądam książki spisane już na straty, na odstrzał do antykwariatów - stare, zniszczone, z wylatującymi kartkami i przez nikogo nieczytane (niestety przestrzeń biblioteki jest ograniczona i takie rzeczy trzeba robić). Biorę do ręki "Pasożyty umysłu". Heh, po tytule i...