Akcja tej 252-u stronicowej powieści zaczyna się w kothyjskim mieście Korshemish. Tam to szlachetna dama ze Stygii wynajmuje Conana do zdawałoby się prostego zadania – ma powrócić do Cymerii i dostarczyć do niej pewien przedmiot. Spłukany nawet bardziej niż zwykle barbarzyńca zgadza się to zrobić. A znęcony widokiem ciężkiego złota, nawet przysięga na Croma wykonać to zadanie. Robi to nim jeszcze zostanie ono w pełni wyjawione i zaczyna żałować w momencie wypowiedzenia ostatniej sylaby. W ten oto sposób staje się pionkiem w rozgrywce pomiędzy kilkorgiem najpotężniejszych czarodziejów świata, pragnących zdobyć boską moc.
Rad nie rad, takiej przysięgi musi dotrzymać, wyrusza więc do domu, za otrzymane złoto wyposażając się należycie. Po drodze czeka go wiele przygód w mijanych krajach, przez które nie raz żałuje, że wiąże go przysięga. A i w Cymerii czekają kolejne kłopoty.
Jednocześnie z losami Conana śledzimy poczynania wynajmującej go kobiety, oraz dwóch przybyszów z Vendhii. Dzięki temu rozbiciu akcji odwiedzamy wiele krajów Ery Hyboryjskiej i poznajemy wszystkich aktorów ostatniego aktu.

Czasami fabuła jest naprawdę ciekawa (szczególnie w Królestwie Kresowym, Vanaheim czy samej Cymeri), innymi jedynie znośna. Znacznie ciekawszy od niej jest aspekt podróżniczy, wręcz obyczajowy. Prawie każdy z krajów, w których toczy się akcja zostaje przez autora bogato opisany. Dowiadujemy się o kulcie świętego byka na Kresach, poznajemy poszczególne plemiona Cymerian, czy przyglądamy się życiu stygijskiej posiadłości ziemskiej. Co więcej, Roberts napisał w tym tomie więcej o kulcie Croma, niż Howard i kontynuatorzy w tomach 1-9.
Pod tym względem jest to wspaniała książka, ożywiająca i nadająca trzeci, krwisty wymiar fantastycznym krainom. Jednocześnie może być miłą odmianą od większości współczesnej literatury fantasy gdzie jest sama akcja.

Sam barbarzyńca sportretowany został dobrze. Jest odważny, honorowy (co sam dostrzega jest niewygodne) często jednak narwany. To właśnie ta cecha pakuje go w całą kabałę. Miejscami dobrze oddano to jak miota się pomiędzy własnymi pragnieniami, a potrzebą dotrzymania przysięgi. Na szczęście nie popadnięto z tym w przesadę.
Ciekawie też wypada jego obraz na tle innych Cymerian. Nawet z jego własnego klanu, z jego własnej wioski. Wyraźnie widać to, o czym Howard tylko napomknął – że Conan nie jest typowym Cymerianinem. Nawet on sam to dostrzega przed ostatnią bitwą, gdzie o wiele bliżej mu do Aesirów, niż własnych rodaków. Dzięki Bogu cykl ten nie powstał dzisiaj, bowiem teraz szukając tanich emocji na pewno okazałoby się, że Conan wcale nie jest Cymerianinem, tylko podrzutkiem, lub bękartem.
Na szczęście za czasów Howarda nie szukano tak bardzo wymówek dla poczynań bohatera.
Niestety, zgrzytem są niektóre nieziemskie wręcz zdolności jakie Roberts dał Conanowi. Szczególnie widać to podczas walki z bykiem, oraz ucieczki z zasadzki Vanirów. Po prostu za dużo przesady.

Pozostałe postacie wyszły Robertsowi nawet lepiej niż sam Conan. Zarówno te najważniejsze, jak podróżnicy z Vendii, czy Stygijka Hathor-ka, jak i drugoplanowe: władczyni warowni na Kresach, kithajski wróżbita/żebrak, a zwłaszcza rewelacyjny po prostu wódz Vanirów.
Niektóre z tych postaci są dwu wymiarowe, ale jest to płaski obrazek tak dopracowany, tak pełen szczegółów, że staje się w pełni wyrazisty.

Największą wadą tej powieści jest syndrom strzelby w przedstawieniu: jeśli wisi na ścianie, to na pewno wypali przynajmniej raz. Tutaj wręcz doprowadzono to do przesady. Nie zdradzając zbyt wiele z fabuły zobrazuję to tak: Gdyby do rozwiązania ostatecznego problemu, potrzebna była moneta, ukradziona z zaginionej świątyni zapomnianego bóstwa, którą złodziej zgubił, pożerany przez ostatniego przedstawiciela pradawnej rasy, to właśnie tą monetę Conan wygrałby w kości od awanturnika wracającego z dalekiej wyprawy. Po prostu jak tylko zostaje taki artefakt wspomniany, to od razu wiadomo, że się pojawi.

Oprawa jest typowa dla Czarnej Serii Ambera, czyli dziś praktycznie niespotykanie wysoka jakość, jeśli idzie o standardowe wydanie fantastyki. Twarda, lakierowana oprawa, szyte strony. Wielkość pozwala zmieścić książkę w bocznej kieszeni większości bojówek.
Ponownie autorem okładki jest rodzimy artysta, pan Piotr Szałkowski. I ponownie dziwi fakt, że nie ma ona wiele wspólnego z fabułą, choć na upartego jest tego więcej niż przeciętnie. Jest w końcu przypakowany, czarnowłosy facet z mieczem, od biedy można uznać, że wśród demonów pojawia się takie kotowate coś. Są nawet nagie skało-góry. Co prawda w Cymerii i okryte śniegiem, nie pozwalając biegać w samych majtach...
Niemniej jak na amberowską okładkę to jest to zaskakująca zgodność.

Dodać jeszcze należy, że po samej powieści, mamy jeszcze dodatkowy tekst autorstwa L. Sprague de Campa. Długi na 28 stron próbuje w formie quasi-pracy naukowej opowiedzieć biografię Conana z powieści i filmów stworzonych do 1984 roku. Jest ciekawy i przyjemnie napisany. Odwołania do licznych muzeów na świecie sprawiają, że nabiera tej nuty realności, które dźwięczą w filmach podróżniczo-przygodowych. Kto grał w Mity Cthulhu na pewno wie o co chodzi.

Podsumowując jest to całkiem dobra książka. Jeśli przymknąć oko na przesady w zdolnościach Conana, czy prawo przypadku, to mogę ją śmiało polecić wszystkim fanom fantastyki i powieści przygodowych. Szczególnie zaś fanom samego Conana poprzez bogate opisy świata.

Akcja tej 252-u stronicowej powieści zaczyna się w kothyjskim mieście Korshemish. Tam to szlachetna dama ze Stygii wynajmuje Conana do zdawałoby się prostego zadania – ma powrócić do Cymerii i dostarczyć do niej pewien przedmiot. Spłukany nawet bardziej niż zwykle barbarzyńca zgadza się to zrobić. A znęcony widokiem ciężkiego złota, nawet przysięga na Croma wykonać to...