To moje trzecie spotkanie z tą autorką, ale z książką tej samej sagi kryminalnej. Tak się złożyło, że pierwsza, jaką przeczytałam była jednocześnie ostatnią częścią tej serii, tj. „Fabrykantka aniołków”. Czytanie, że tak się wyrażę „od końca” nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem. Fakt, iż znałam już dalsze wydarzenia spowodował, że każde „nowe wątki ” w „Ofierze losu” rodziły podejrzenia i niemalże od samego początku książka stała się dla mnie przewidywalna. Niemniej muszę przyznać, że nie zniechęciło mnie to do czytania, przeciwnie domyślając się już, kto próbowałam odgadnąć motyw, chociaż od pewnego momentu i on stał się oczywisty. Nie skupiałam się jednak wyłącznie na tym temacie, bowiem póki, co jak dla mnie w tematyce kryminalnej Agatha Christie nie ma konkurencji. Tym razem większą uwagę przywiązywałam do wątku obyczajowego. Nie wiedziałam, np., że szwedzcy policjanci są tacy kulturalni:), wielokrotnie autorka wskazuje na zdjęcie przez nich butów, opisując ich wejście do czyjegoś mieszkania. Mimowolnie budziło to mój uśmiech na twarzy, wyobrażałam sobie za każdym razem naszych panów z dochodzeniówki w skarpetkach:)
No i Mellberg…nie chcę jednak zdradzać szczegółów, zachęcam do lektury, bowiem nie musi ona zawierać tematyki kryminalnej „z górnej półki”, aby czerpać przyjemność z jej czytania.

To moje trzecie spotkanie z tą autorką, ale z książką tej samej sagi kryminalnej. Tak się złożyło, że pierwsza, jaką przeczytałam była jednocześnie ostatnią częścią tej serii, tj. „Fabrykantka aniołków”. Czytanie, że tak się wyrażę „od końca” nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem. Fakt, iż znałam już dalsze wydarzenia spowodował, że każde „nowe wątki ” w „Ofierze losu”...