W KOŃCU I POCZĄTKU, maluje nam Wisława Szymborska świat na pół pęknięty i sprzeczny. Z jednej strony dostajemy POCZĄTEK - każda chwila trwa i jest ważna, i samo jej zaistnienie czyni z niej WYDARZENIE. Żyjąc, nawet o tym nie myśląc, odbijamy się w lustrach, zostawiamy swój dotyk i ślady na klamkach i dzwonkach do drzwi. Wszystko to idealnie wręcz trwałe.
Ale z drugiej strony jest KONIEC. Wszystko się rozpada i kruszeje, wszystko co mamy - dostaliśmy. A wszystko co dostaliśmy, oddać będziemy musieli. Jest kot, sam, zdezorientowany i bezsilny po odejściu człowieka. A życie to tylko podróż w którą się udaliśmy, podróż z której przyjdzie nam wrócić.
Tak więc babcia Wisława mówi nam - wszystko jest ważne, ale jednocześnie nic nie ma znaczenia. Starajcie się o wszystko, choć to wszystko i tak niewiele warte.

Wszystko i nic zapętla się tutaj, jak dwie strony monety, jak ten tytułowy początek z końcem. Koniec końców jednak, zdaje się, że poetka puszcza do nas oko - przez sam tytuł - nie naturalnie: początek i koniec, a odwrotnie, a na opak, do góry nogami: KONIEC I POCZĄTEK. Koniec i niby miało już nie być nic, a tutaj coś nowego, a tutaj początek. Nadzieja.

KONIEC I POCZĄTEK Wisławy Szymborskiej to pierwsza od dawien dawna poezja, którą ocenić potrafię. To ideał, którego od lat szukałem - codzienna, zwyczajna, lekce sobie formę ważąca. Jakby przyszła na kawę i ciastka i przy okazji świat wyjaśniła. Piękno!

W KOŃCU I POCZĄTKU, maluje nam Wisława Szymborska świat na pół pęknięty i sprzeczny. Z jednej strony dostajemy POCZĄTEK - każda chwila trwa i jest ważna, i samo jej zaistnienie czyni z niej WYDARZENIE. Żyjąc, nawet o tym nie myśląc, odbijamy się w lustrach, zostawiamy swój dotyk i ślady na klamkach i dzwonkach do drzwi. Wszystko to idealnie wręcz trwałe.
Ale z drugiej...