Książka fajna, czyta się lekko i przyjemnie, tylko trochę nudnawo. Chyba „wyrastam” z takich lekkich książek, wolę coś wciągającego, ciekawego i nie tak przewidywalnego i schematycznego. A tu jest dość przewidywalnie, żadnych niespodzianek, a schematycznie do bólu. Parę nowych pomysłów, ale ogólnie… hm, chyba już gdzieś to było… Tylko gdzie? (nie licząc paru podobnych jej książek dla nastolatków, a raczej nastolatek) Przeciętnej urody, niepewna siebie (choć trochę bezczelna) dziewczyna, piękny i okropnie arogancki (typu „wszystko mam gdzieś”) chłopiec Nefilim, do którego ciągnie ją nie wiadomo co (która rozsądna dziewczyna zakochałaby się w chłopaku tak aroganckim i niemiłym?). Piękna przybrana siostra tego chłopaka (w jednej serii Clare blond, w drugiej czarnowłosa, podobnie jak ten piękny młodzieniec - ale w tym przypadku sytuacja z kolorami włosów jest odwrotna) i łagodny przybrany brat. Te same napięte stosunki między rasami, to samo Clave i Prawo, a o innym czasie akcji świadczą tylko suknie, powozy, zwracanie się do siebie per pan/pani oraz wtrącane anty-feministyczne myśli głównej bohaterki, i nie tylko jej (w stylu: „kobieta powinna siedzieć w domu i czekać na męża, a nie biegać w męskich ciuchach i wymachiwać nożami” itp.). Skoro już przy tym jestem – to ja jestem zdecydowanie feministką i choć w „Mechanicznym aniele” stereotyp kobiety krzątającej się po domu jest łamany przez wojowniczki (a właściwie wojowniczkę) Nefilim, to te bardziej aktualne stereotypy – już nie. Wkurzają mnie kobiety tracące głowę dla przystojnych facetów. Wkurza mnie, że u C. Clare, w obu jej seriach książek, występuje dziewczyna przeciętnej urody i chłopak, którego urodę wychwala na co drugiej stronie. Do tego arogancki i okropny w zachowaniu. Lecz mimo wszystko ta dziewczyna się w nim zakochuje i cierpi z niespełnionej miłości do niego. To okropnie deprecjonuje kobiety!
Ale pomijając pewną przewidywalność i schematyczność oraz inne, drobne, niedociągnięcia – starzy dobrzy Nocni Łowcy, do tego parę tajemnic, trochę akcji i czyta się całkiem fajnie. Jednym słowem: można poczytać w przerwie między lepszymi książkami.

Książka fajna, czyta się lekko i przyjemnie, tylko trochę nudnawo. Chyba „wyrastam” z takich lekkich książek, wolę coś wciągającego, ciekawego i nie tak przewidywalnego i schematycznego. A tu jest dość przewidywalnie, żadnych niespodzianek, a schematycznie do bólu. Parę nowych pomysłów, ale ogólnie… hm, chyba już gdzieś to było… Tylko gdzie? (nie licząc paru podobnych jej...