W historii Polski panowanie Henryka Walezego to ledwie epizod - pamiętamy go z lekcji historii jako tego Francuza, który uciekł z naszego kraju po zaledwie kilku miesiącach, by zostać królem Francji. Właśnie w tym krótkim okresie czasu rozgrywa się akcja powieści Renaty Czarneckiej. Autorka prowadzi równolegle dwa wątki: mieszczański, od którego powieść wzięła tytuł oraz dworski z pierwszoplanową postacią młodego króla.

W "Kapeluszniczce królowej Bony" znowu mogłam podziwiać giętki język, jakim posługuje się pisarka i znakomicie nakreślone tło historyczne: żywiołowe opisy zamieniają powieść w wehikuł czasu, dzięki któremu przenosimy się do renesansowego Krakowa, a perypetie bohaterów są pretekstem do opowiedzenia o obyczajowości tamtych czasów. Widzimy jak robione są interesy, jak kojarzone są małżeństwa, jak w koegzystują różne warstwy społeczne oraz jak bawi się (i intryguje) dwór. Niekoniecznie jednak czujemy się w tym mieście komfortowo. XVI-wieczny Kraków bowiem to istna Sodoma i Gomora. W dzień kwitnie w nim handel, w tym żywym towarem, nocą zaś miasto zmienia się w niebezpieczne miejsce, królestwo dziwek i rzezimieszków, czyhających tylko, by kogoś ograbić, zgwałcić, zamordować. Co rano znajdowane są trupy ludzi, którzy stracili życie w krakowskich zaułkach. Szokują również wyczyny króla i jego dworaków, nawet mimo tego, co o nim wiemy. Żadna kobieta nie może czuć się przy nim bezpieczna (no chyba że podstarzała Infantka); pierwsze (i ostatnie) miesiące swojego panowania w Polsce Henryk spędza głównie na rozpuście, hulankach i polowaniach, zupełnie nie interesując się sprawami państwowymi.

Renata Czarnecka poczyna sobie ze swoimi bohaterami nie mniej okrutnie, niż George Martin - co chwilę któraś z postaci ginie w dramatycznych okolicznościach. Nie płynie z tego jednak żaden morał, nie wpływa to nijak bieg powieści, co działa na niekorzyść książki - nie wiadomo po co wprowadzonych jest do niej tyle wątków i postaci pobocznych. Jedynym uzasadnieniem tak skonstruowanej fabuły jest chęć napisania powieści nie ograniczającej się tylko do monarszego dworu, lecz ukazującej krakowskie społeczeństwo w dobie renesansu, w możliwie jak najszerszym przekroju - od króla poczynając, a na żebraku kończąc. Pomysł był dobry, wykonanie trochę gorsze.

W historii Polski panowanie Henryka Walezego to ledwie epizod - pamiętamy go z lekcji historii jako tego Francuza, który uciekł z naszego kraju po zaledwie kilku miesiącach, by zostać królem Francji. Właśnie w tym krótkim okresie czasu rozgrywa się akcja powieści Renaty Czarneckiej. Autorka prowadzi równolegle dwa wątki: mieszczański, od którego powieść wzięła tytuł oraz...