To prawda, że nic nie pisze piękniejszych oraz smutniejszych historii niż życie... A życie Kuki Gallmann takie jest.
Czyż powstanie po wielu latach, po wypadku samochodowym, na nogi o własnych siłach nie jest ciężkie?
Czy płaci się za spełnienie dziecięcych marzeń?
Ileż trzeba mieć w sobie siły, by żyć dalej pamiętając o zmarłych, ale nie umierając za życia razem z nimi?
By przemienić smutek po stracie ukochanych ludzi, w przyczynę wszystkiego, co się teraz robi.

Ta książka to nie tylko historia autorki. To przede wszystkim świadectwo życia i śmierci Jej syna - Emanuela oraz męża - Paola. Dwóch najdroższych mężczyzn, których kochała i pochowała.

Afryka to kontynent dla ludzi odważnych, dla ludzi często wspaniałych oraz, co najważniejsze - dla ludzi silnych.
Bo Afrykę łatwo pokochać. Lecz wydaje się, że trudno, aby pokochała Cię i Afryka.

Tak, ta książka ma w sobie wiele z "Pożegnania z Afryką", tak jak Kuki Gallmann i Karen Blixen miałyby wiele sobie do opowiedzenia.
I nad wieloma rzeczami do zapłakania...

"W ogniu jest coś odwiecznego i niezmiennego, tak jak w morskich falach, nurcie rzeki albo podmuchach wiatru. Ich zmieniający się kształt i stały ruch zdaje się zawsze taki sam. Wszystkie ognie są tym samym ogniem. Wszystkie fale są tą samą falą. Dzisiejszy wiatr ma miliony lat..."

To prawda, że nic nie pisze piękniejszych oraz smutniejszych historii niż życie... A życie Kuki Gallmann takie jest.
Czyż powstanie po wielu latach, po wypadku samochodowym, na nogi o własnych siłach nie jest ciężkie?
Czy płaci się za spełnienie dziecięcych marzeń?
Ileż trzeba mieć w sobie siły, by żyć dalej pamiętając o zmarłych, ale nie umierając za życia razem z nimi?...