„Droga do Indii” to wspaniała książka o kolonializmie w Indiach na początku XX wieku. Jest tu wszystko: ksenofobia, arogancja, rasizm i wielka odwaga, aby stanąć przeciwko temu i domagać się sprawiedliwości.

Gdy pannie Quested wydaje się, że zostaje w Grotach Marabarskich zaatakowana, cała społeczność angielska wydaje już swój wyrok. Przypomina to w pewien sposób „Zabić drozda” tylko w indyjskiej scenerii. Rozpoczyna się sądzenie jeszcze bez procesu, a jedyny rozsądny człowiek starający się przerwać tę nagonkę (Fielding) zostaje wykluczony z towarzystwa. W końcu też panna Quested przyznając się do pomyłki nie znajduje zrozumienia Anglików, ani nawet Hindusów, których wspiera. Niesnaski zaszły już za daleko i wzajemna niezgodna jest niemal nie do pogodzenia.

Powieść doskonale kreśli różnice kulturowe przeskakując od palarni Anglików w ich ekskluzywnym klubie po rozmowy przy fajce wodnej w domostwach Hindusów. Jak są przedstawieni Anglicy trudno mi określić z własnego doświadczenia, ale indyjski sposób myślenia sportretowano doskonale. Czytałam zarzuty jakoby Hindusi u Forstera byli przedstawieni zbyt infantylnie, ale to nieprawda. Mieszkając i pracując w Indiach ponad pół roku nie dziwi mnie, dlaczego Aziz kłamał w żywe oczy w Grotach Marabarskich gdy szukano panny Quested. I nie ma to żadnego związku z negatywną oceną Hindusów, czy ich dziecinnością. Oni po prostu tacy są. Po pobycie w Indiach i tak nadal tego nie rozumiem, ale wiem, że właśnie tak mogły wyglądać te wydarzenia.

Anglicy są dla mnie w powieści raczej pewnym symbolem i pewnym uogólnieniem. Wciąż jednak wyraziści doskonale przedstawiają swoją wyższość względem rodowitych mieszańców.

Gdy mieszkałam w Indiach cudzoziemcy mówili, że w tym kraju turystę od rasisty dzielą jedynie 2 tygodnie pobytu. Przejezdnym bardzo łatwo przyjąć postawę Anglików z „Drodze do Indii”. W końcu jesteśmy bardziej logiczni, bardziej efektywni. To wszystko prawda, ale po pewnym czasie stajemy się też nietolerancyjni i uprzedzeni. Wyznaję zasadę, że nie należy komentować żadnej kultury. Jest inna i już. Nie musimy się z nią zgadzać, ale nie wolno jej nam także naprawiać. „Droga do Indii” jest po trosze właśnie o tym. I dlatego warto ją przeczytać: niezwykle prawdziwa, nie tylko jeśli chodzi o Indie i nie tylko w tamtych czasach.

„Droga do Indii” to wspaniała książka o kolonializmie w Indiach na początku XX wieku. Jest tu wszystko: ksenofobia, arogancja, rasizm i wielka odwaga, aby stanąć przeciwko temu i domagać się sprawiedliwości.

Gdy pannie Quested wydaje się, że zostaje w Grotach Marabarskich zaatakowana, cała społeczność angielska wydaje już swój wyrok. Przypomina to w pewien sposób „Zabić...