"Tekturowy samolot" to zbiór krótkich form - od jednostronicowych tekstów po maksymalnie kilkanaście stron. Trudno jednoznacznie zakwalifikować je wszystkie gatunkowo, gdyż zwykle łączą elementy felietonu, eseju i literackiej narracji. Czasem to króciutkie prozatorskie impresje, w których odnaleźć można refleksję nad przemijaniem, nad człowiekiem i światem.

Stasiuk pisze tu o wielu problemach, łącząc umiejętnie elementy przeszłości i współczesności. Pięknie i ciekawie odwołuje się do własnego dzieciństwa, ale przywołuje też fragmenty wielkiej historii, np. rewolucji francuskiej i październikowej czy wojny z bolszewikami. Oprócz kontekstów historycznych odnajdujemy liczne nawiązania do literatury europejskiej i światowej, do filozofii, odkryć geograficznych, do polityki...

Bez względu na podejmowany przez autora temat, z tekstów wyłania się interesujący, złożony i skłaniający do refleksji świat. Czasem to przysłowiowe rodzime podwórko, czasem międzynarodowa arena. Każdy utwór zmusza do myślenia i żaden nie pozostawia czytelnika obojętnym, zwłaszcza, że autor nie zawsze głosi tzw. poprawne politycznie i społecznie poglądy, często dzieli się swoimi przemyśleniami po kontrowersyjnych lekturach, szuka ich nowego odczytania, prowokuje odbiorcę, ale nie narzuca mu w żaden sposób swojego zdania.

"Tekturowy samolot" to książka pełna życiowej mądrości i intelektualnych rozważań, ale - na szczęście (!) pozbawiona mentorstwa, schematyzmu i banału. I pewnie dlatego tak doskonale mi się ją czytało - dosłownie połknęłam całość jednym tchem, żałując, że to już koniec.

"Tekturowy samolot" to zbiór krótkich form - od jednostronicowych tekstów po maksymalnie kilkanaście stron. Trudno jednoznacznie zakwalifikować je wszystkie gatunkowo, gdyż zwykle łączą elementy felietonu, eseju i literackiej narracji. Czasem to króciutkie prozatorskie impresje, w których odnaleźć można refleksję nad przemijaniem, nad człowiekiem i światem.

Stasiuk pisze...