"Wirus samotności" bardziej koncentruje się na przyczynach i objawach samotności, a nie "leczeniu" jej. Autor bardzo długo opisuje problem, wprawiając czytelnika w coraz większe przygnębienie, bo trudno jest zobaczyć w tym światełko nadziei. Wojciech Kruczyński chyba sam nie wierzy w to, że z samotnością można wygrać; w pewnym momencie pisze nawet, że niektórzy z nas są skazani na samotność, a całe nasze życie jest zaprogramowane. Autor w opisywaniu samotności nie uwzględnia zupełnie cech osobniczych, jakbyśmy wszyscy byli tacy sami. Nie podoba mi się również pomysł obwiniania za całe zło matek - kobiety czytając tę książkę dostają potężną dawkę poczucia winy.

Choć Wojciech Kruczyński jest psychologiem, a wiele z jego obserwacji jest słusznych, to jako całość "Wirus samotności" zrobił na mnie wrażenie amatorskiej teorii inspirowanej w dużej mierze psychoanalizą. Pokażcie mi jednego człowieka, który nie ma choć jednego z opisywanych symptomów: oglądanie telewizji, czytanie książek, wszelkie pasje i hobby, nie wspominając już o klasycznych używkach - wszystko to może być uzależnieniem, zastępującym nam prawdziwą bliskość z innym człowiekiem. Morał płynący z tego jest jeden: wszyscy jesteśmy chorzy, zarażeni wirusem samotności. Zwłaszcza w sytuacji, gdy autor nie bardzo potrafi wyjaśnić na czym polega owa prawdziwa bliskość.

"Wirus samotności" bardziej koncentruje się na przyczynach i objawach samotności, a nie "leczeniu" jej. Autor bardzo długo opisuje problem, wprawiając czytelnika w coraz większe przygnębienie, bo trudno jest zobaczyć w tym światełko nadziei. Wojciech Kruczyński chyba sam nie wierzy w to, że z samotnością można wygrać; w pewnym momencie pisze nawet, że niektórzy z nas są...