Książka rozczarowująca, głównie z powodu mylącego tytułu. Wydawałoby się, że jest adresowana do ludzi wyobcowanych, osamotnionych, żyjących w izolacji. Tymczasem najwięcej uwagi autor poświęca psychopatologii związków damsko-męskich. Praca nie tyle dotyczy doświadczenia realnej samotności, ile różnych wyniesionych z dzieciństwa obciążeń, wpływających na jakość tworzonych przez nas relacji (w życiu dorosłym).

Wojciech Kruczyński, jak nadal wielu psychologów, pozostaje pod przemożnym wpływem freudyzmu, upatrując źródła problemów uczuciowo-emocjonalnych we wczesnych stosunkach na linii syn-matka, ojciec-córka. Wymienia sposoby, na które „wirus samotności” może się ujawniać i odpowiadające im typy samotników:
a) samotność „od mamy”: wycofana, nieufna, zależna, chwiejna, uwiązana, zakochana w sobie, uległa,
b) samotność „od taty”: lojalna, zdyscyplinowana.
Treść książki zdominowana jest przez ww. typologię oraz wynikające z niej rodzaje związków – toksycznych i brzemiennych obecnością tytułowego „wirusa”.

Mimo mało atrakcyjnego przekazu i marginalnego potraktowania osób skazanych na samotność sensu stricto (np. z powodu odrzucenia, nieszczęścia, niepełnosprawności, fobii społecznej itp.) można odnaleźć w tekście kilka ciekawych obserwacji.

Oto te, które wynotowałem:
1) Samotność pojawia się, gdy lęk przed bólem relacji przewyższa jej pragnienie.
2) "Naturalność to poza najtrudniejsza do przyjęcia" (Oscar Wilde).
3) Metafora "sztucznej piersi", którą są nałogi, uzależnienia.
4) O samotniku zdyscyplinowanym: Dlaczego Syzyf nie odrzucił kamienia i nie położył się na łące? Bo czuł na sobie bicz bogów, mimo że bogowie dawno przestali się nim interesować. Powodował nim wdrukowany lęk przed karą (w życiu chodzi o ojca).
5) Związek idealny – metafora jeży: być siebie tak blisko, by móc się ogrzać i zarazem na tyle daleko, by się wzajemnie nie pokłuć.

Książka rozczarowująca, głównie z powodu mylącego tytułu. Wydawałoby się, że jest adresowana do ludzi wyobcowanych, osamotnionych, żyjących w izolacji. Tymczasem najwięcej uwagi autor poświęca psychopatologii związków damsko-męskich. Praca nie tyle dotyczy doświadczenia realnej samotności, ile różnych wyniesionych z dzieciństwa obciążeń, wpływających na jakość tworzonych...

Śmiało można odpuścić sobie część II i pierwsze 40 stron. Rozdział Typy wirusa od Mamy opisuje tak na prawdę zaburzenia osobowości utrudniające nawiązanie z partnerem zdrowej relacji - odszukać tam siebie (warto). Przejść do części III (wziąć sobie do serca). Po lekturze.

Śmiało można odpuścić sobie część II i pierwsze 40 stron. Rozdział Typy wirusa od Mamy opisuje tak na prawdę zaburzenia osobowości utrudniające nawiązanie z partnerem zdrowej relacji - odszukać tam siebie (warto). Przejść do części III (wziąć sobie do serca). Po lekturze.

Liczyłam na więcej, ale z drugiej strony spełniła oczekiwania. Daję opis tego jakie typy samotników są, i z czego się wywodzą. Pan Wojciech przedstawia w sumie samotność jakoś coś dobrego. Ja ze swoim samotnikiem poradziłam sobie dwa lata temu, wtedy postanowiłam się z nim zaprzyjaźnić. Dla mnie ta książka podsumowała moje zmagania i moją pracę nad sobą. 

Myślę, że dla wielu osób ta książka będzie bardzo dobra i pożyteczna, nawet jeśli w sieci się do tego nie przyznają. 
Ostatecznie polecam ją każdemu, kto chce żyć w zgodzie z samym sobą. 

Liczyłam na więcej, ale z drugiej strony spełniła oczekiwania. Daję opis tego jakie typy samotników są, i z czego się wywodzą. Pan Wojciech przedstawia w sumie samotność jakoś coś dobrego. Ja ze swoim samotnikiem poradziłam sobie dwa lata temu, wtedy postanowiłam się z nim zaprzyjaźnić. Dla mnie ta książka podsumowała moje zmagania i moją pracę nad sobą. 

Myślę, że dla...

"Wirus samotności" bardziej koncentruje się na przyczynach i objawach samotności, a nie "leczeniu" jej. Autor bardzo długo opisuje problem, wprawiając czytelnika w coraz większe przygnębienie, bo trudno jest zobaczyć w tym światełko nadziei. Wojciech Kruczyński chyba sam nie wierzy w to, że z samotnością można wygrać; w pewnym momencie pisze nawet, że niektórzy z nas są skazani na samotność, a całe nasze życie jest zaprogramowane. Autor w opisywaniu samotności nie uwzględnia zupełnie cech osobniczych, jakbyśmy wszyscy byli tacy sami. Nie podoba mi się również pomysł obwiniania za całe zło matek - kobiety czytając tę książkę dostają potężną dawkę poczucia winy.

Choć Wojciech Kruczyński jest psychologiem, a wiele z jego obserwacji jest słusznych, to jako całość "Wirus samotności" zrobił na mnie wrażenie amatorskiej teorii inspirowanej w dużej mierze psychoanalizą. Pokażcie mi jednego człowieka, który nie ma choć jednego z opisywanych symptomów: oglądanie telewizji, czytanie książek, wszelkie pasje i hobby, nie wspominając już o klasycznych używkach - wszystko to może być uzależnieniem, zastępującym nam prawdziwą bliskość z innym człowiekiem. Morał płynący z tego jest jeden: wszyscy jesteśmy chorzy, zarażeni wirusem samotności. Zwłaszcza w sytuacji, gdy autor nie bardzo potrafi wyjaśnić na czym polega owa prawdziwa bliskość.

"Wirus samotności" bardziej koncentruje się na przyczynach i objawach samotności, a nie "leczeniu" jej. Autor bardzo długo opisuje problem, wprawiając czytelnika w coraz większe przygnębienie, bo trudno jest zobaczyć w tym światełko nadziei. Wojciech Kruczyński chyba sam nie wierzy w to, że z samotnością można wygrać; w pewnym momencie pisze nawet, że niektórzy z nas są...

Obowiązkowa lektura każdego introwertyka. Do tego świetnie się czyta. Uwaga! Jeśli planujesz mieć dzieci - nie czytaj w żadnym wypadku, bo się nie odważysz.

Obowiązkowa lektura każdego introwertyka. Do tego świetnie się czyta. Uwaga! Jeśli planujesz mieć dzieci - nie czytaj w żadnym wypadku, bo się nie odważysz.

Jeżeli uznamy, że umiejętność nawiązywania dobrych relacji z innymi ludźmi w dużym stopniu decyduje o naszym szczęściu, to ta książka stara się znaleźć odpowiedź na pytanie dlaczego tak wielu z nas żyje w poczuciu niespełnienia i osamotnienia. No i znowu okazuje się, że prototypem naszych związków, są związki z rodzicami, którzy nierzadko mimo najlepszych chęci zarażają nas wirusem samotności. Nie potrafimy nawiązać zdrowej, dojrzałej relacji ze swoim partnerem/partnerką, bo nie nauczono nas tego w dzieciństwie.

To kolejna książka o tym, że potrzeba kochania i doświadczania bliskości są tak mocno wdrukowane w naturę człowieka, że potrafimy zrobić wszystko, aby zrekompensować sobie te braki.

Jeżeli uznamy, że umiejętność nawiązywania dobrych relacji z innymi ludźmi w dużym stopniu decyduje o naszym szczęściu, to ta książka stara się znaleźć odpowiedź na pytanie dlaczego tak wielu z nas żyje w poczuciu niespełnienia i osamotnienia. No i znowu okazuje się, że prototypem naszych związków, są związki z rodzicami, którzy nierzadko mimo najlepszych chęci zarażają nas...

2006

2006

przydatna, ale szkoda że tak mało rad i ćwiczeń pozwalających wyjść z tego... teoria to nie wszystko

przydatna, ale szkoda że tak mało rad i ćwiczeń pozwalających wyjść z tego... teoria to nie wszystko

Liczyłam na nieco więcej rozwiązań, jak sobie poradzić z owym wirusem, niestety autor bardziej skupił się na źródłach samotności, ale to i tak pouczająca lektura.

Liczyłam na nieco więcej rozwiązań, jak sobie poradzić z owym wirusem, niestety autor bardziej skupił się na źródłach samotności, ale to i tak pouczająca lektura.