To książka pisana przez pasjonatów Indii. Miesiąc w Indiach obudził w nich tęsknotę, której kolejne siedem nie zaspokoiły. A w domu nauka hindi, praktykowanie jogi, prowadzenie stron azjapoludniowa.pl i kubiksy.com, tłumaczenie Krisznamurtiego, pisanie przewodników. Dopełniają się w swoich pasjach. Jak bym chciała wyciągnąć J. na siedem miesięcy do Indii!
Z tej podróży autorzy przywieźli obrazy Indii, które mnie też frapują swoją duchowością. To właściwie album, jak sam tytuł wskazuje: w poszukiwaniu sacrum. Pełen naprawdę pięknych zdjęć. Samo oglądanie ich już jest podróżą po krajobrazach, po religiach, po twarzach. Trochę tu na temat geografii, historii, kultury Indii. Krótko, w pigułce. O społeczeństwie, mozaice ras i charakterów, jak pisze autorska para. Charakterów cudnie uchwyconych na twarzach. Łapanych w ich codzienności i podczas radości świąt. A potem temat albumu - święte Indie. Święte w hinduizmie z jego pielgrzymowaniem, świętymi rzekami, sadhu, miejscami, charakterystycznymi świętami, z których najsławniejsze jest Holi i Diwali. Święte w islamie, tym który zachwyca w architekturze Wielkich Mogołów, ale i tym z ogarniętego wojną domową Kaszmiru. Święte w buddyzmie, który tu się zrodziwszy wywędrował w świat. Do dziś jednak jak chrześcijanie do Jerozolimy, buddyści pielgrzymują do Biharu i Uttar Pradesh, by stąpać po ziemi, po której chodził Budda, medytować w miejscu, gdzie doświadczył oświecenia, chodzić po ruinach sławnego kiedyś uniwersytetu w Nalandzie, gdzie w V-XIII wieku n.e. kształciło się z 10 tysięcy studentów. Albo iść coraz wyżej ku buddyjskim klasztorom w himalajskim Ladakh. Na miliard trzysta milionów mieszkańców, z których niewielu mówi o sobie: "jestem ateistą" przypadają też mniej liczni wyznawcy innych religii: powstałego w Indiach, zasłaniającego usta, by nie skrzywdzić (połknięciem) nawet muchy dżinizmu, sikhizmu (zrodzonego z syntezy islamu i hinduizmu) i szukających tu schronienia przed prześladowaniami bahaizmu i zaratusztrianizmu. No i oczywiście chrześcijaństwo, zarówno to głoszone przez świętego Tomasza, jak i wprowadzane przez portugalskich czy angielskich kolonizatorów.
Zachwycona patrzę na zdjęcia Emilii i Rafała Kubików. Miło mi odkrywać, że szukamy Indii w podobnych książkach (cytaty z "W Azji" Terzaniego i z "Podróży z Herodotem" Kapuścińskiego). Podziwiam: skąd oni znaleźli świętego Ambrożego, dyskusję Aleksandra Wielkiego z braminem (wydany przez Watykan manuskrypt "Brahman Episode")?!
Znów cuduję się zdjęciom i wypatruję, czy nie znajdę nowych podpowiedzi na temat książek o Indiach "Podróż na Wschód" Junga mam gdzieś w bibliotece, na razie tylko napoczętą, ale "Czego Zachód nauczył się od Wschodu w XX wieku?" krakowskiego antropologa Andrzeja Flisa nie znam. Ciekawa jestem czego? Jak myślicie? Pierwsze co się narzuca, to że nauczył się od Indii: idei "walki bez przemocy" (jak myślałam) i zmiany postawy wobec przyrody (w tym świata zwierząt). Wg autora obie idee "godziły w światopogląd chrześcijański". Zupełnie się z tym nie zgadzam, więc z ciekawością przeczytam, ale to już insza inszość.
Wracając do albumu. Znalazłam w nim błąd - wykuta w VIII wieku n.e. w skale świątynia Kajlasanatha (Kajlaś, Kailash) w Elurze znajduje się w Maharasztrze, a nie w Madhya Pradesh. Wiem, bo akurat w niej byłam. Gdy trafiam na błąd, zastanawiam się, jak jest z resztą informacji. Na ile mogę im ufać? Kilka posprawdzałam w innych źródłach. Mogę ufać, a błąd to ludzka rzecz.
Polecam! Bardzo ciekawe zdjęcia i ucieszyło mnie ujęcie Indii od strony duchowej.

To książka pisana przez pasjonatów Indii. Miesiąc w Indiach obudził w nich tęsknotę, której kolejne siedem nie zaspokoiły. A w domu nauka hindi, praktykowanie jogi, prowadzenie stron azjapoludniowa.pl i kubiksy.com, tłumaczenie Krisznamurtiego, pisanie przewodników. Dopełniają się w swoich pasjach. Jak bym chciała wyciągnąć J. na siedem miesięcy do Indii!
Z tej podróży...