Byłam ciekawa tej książki, ponieważ lubię czytać Pawlikowską, a któregoś razu przeglądając jej bibliografię z zaskoczeniem stwierdziłam, że ma "na sumieniu" również powieść - tego się nie spodziewałam. Natychmiast też naszły mnie obawy, że będzie podobna do jej młodzieńczych tekstów, których trochę nam zaserwowała w "W dżungli życia", a których zupełnie nie rozumiem, no i częściowo te obawy się potwierdziły.

Książkę łyknęłam w jeden poranek, jej początek mnie męczył, środek wciągnął, końcówka rozczarowała...
To chyba miała być taka magiczno-poetycko-refleksyjna opowieść, zupełnie nie mój typ literatury. Trochę o miłości, trochę o namiętności, trochę o muzyce, trochę o podróżach, a najwięcej o samotności. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że to powieść autobiograficzna, w niedosłownym sensie.

Męczyły mnie w lekturze ciągłe porównania, naprawdę jest ich wyjątkowe spiętrzenie, niektóre dziwaczne lub banalne...
Generalnie nie do końca ją zrozumiałam; książka albo mnie przerosła, albo może nie jest to po prostu dobra literatura. Zbyt enigmatyczna i niedopowiedziana jak na moją umysłowość.
Trochę było mi przykro jak przeczytałam, że autorka poświęciła rok na jej napisanie...

Byłam ciekawa tej książki, ponieważ lubię czytać Pawlikowską, a któregoś razu przeglądając jej bibliografię z zaskoczeniem stwierdziłam, że ma "na sumieniu" również powieść - tego się nie spodziewałam. Natychmiast też naszły mnie obawy, że będzie podobna do jej młodzieńczych tekstów, których trochę nam zaserwowała w "W dżungli życia", a których zupełnie nie rozumiem, no i...