„W najzimniejszy dzień w dziejach świata, 17 kwietnia 1874, w Edynburgu rodzi się Jack. Chłopiec ma zamarznięte serce. By przeżył, ekscentryczna doktor Madeleine wszczepia mu mechanizm zegara z kukułką. Jackowi nie wolno się tylko zakochać, bo wówczas jego serce pęknie na zawsze. Ale nie da się żyć bez miłości...”

Cóż by tu rzec..

„Przeczytaj”- zachwalała mi „Mechanizm Serca” koleżanka- „jest rewelacyjna!”

Cóż, opis, kuszący. Okładka? Aż sama wpada w ręce za sprawą ładnej grafiki i napisu „Baśń dla dorosłych”. Cieniutka, pisana małymi podrozdziałami.

Przeczytałam ją w ciągu jednego popołudnia. I nie dlatego, ze byłą rewelacyjna. Bo nie była. Nie dlatego, że historia wciągała. Bo nie wciągała. Po prostu mnóstwo dialogów, duża czcionka, lekka narracja, jakoś samo tak popłynęło.

Książka jest co najwyżej średnia. Jakieś filozoficzno- mentorskie popieprzenie z poplątaniem o wielkiej miłości dwójki piętnastolatków, gdzie główny bohater zamiast serca ma zegar z kukułką..

Nigdy mnie Paolo Cohelo nie porywał. A tu widzę te same rysy – jakieś bajdurzenie o miłości, sercu, zakochaniu.. Bla blabla.. No nie… nawet ten zegar, bez zbytniej symboliki.

Książka jak książka. Nie zachwyciła mnie w ogóle. Ale jeśli ktoś lubi takie klimaty Cohelo i Schmitta to nie powinien się zastanawiać.

Nie wiem co mam powiedzieć o tej pozycji. Nie jest to kicz ani tania szmira. Być może ktoś wyczyta z niej coś dla siebie, być może komuś odbije się wielkim echem szaleńcza miłość głównego bohatera. Mnie nie podkręciło. Dzisiaj o tej książce pamiętam, ale nie jest to tytuł, który wspomnę za pół roku. Bo za pół roku najprawdopodobniej nie będę go pamiętać. Jak dla mnie? Szybkie czytadło w momencie kiedy pichci się obiad w kuchni lub kiedy leci spot reklamowy na Polsacie. Bez echa.

„W najzimniejszy dzień w dziejach świata, 17 kwietnia 1874, w Edynburgu rodzi się Jack. Chłopiec ma zamarznięte serce. By przeżył, ekscentryczna doktor Madeleine wszczepia mu mechanizm zegara z kukułką. Jackowi nie wolno się tylko zakochać, bo wówczas jego serce pęknie na zawsze. Ale nie da się żyć bez miłości...”

Cóż by tu rzec..

„Przeczytaj”- zachwalała mi „Mechanizm...