Wróciłam z biblioteki szczęśliwa jak nigdy, bo udało mi się "upolować" Paulline Simons, skrzydła mi opadły jak przeczytałam Wasze opinie. Niczego dobrego już po książce się nie spodziewałam, ale zaczęłam czytać i od samego początku nie mogłam się nadziwić dlaczego książka ma tak niskie oceny. Pewnie chodzi o fenomen "Jeźdźca Miedzianego", którego autorce będzie już ciężko przeskoczyć, albo choć dorównać.

"Droga do raju" wciągnęła mnie od pierwszej do ostatniej strony. Nie byłam w stanie się oderwać od powieści ani choć na chwilę przestać o niej myśleć. Jechałam razem z dziewczynami przez Stany Zjednoczone wyjątkowym, żółtym samochodem. Momentami nawet zaglądałam do atlasu i wtedy ta droga była taka bardziej nasza. Trzy dziewczyny, każda inna, każda ma inny cel. Czasami naiwne, czasami robiły dziwne głupie rzeczy, ale przecież były młode, próbowałam sobie przypomnieć co jak robiłam jak miałam 18 lat i wydaje mi się, że mogłabym pasować jako czwarta pasażerka :) Nie nudziły mnie nawet wspomniane już w opiniach długie rozmowy o religii, dziwiło mnie tylko, że tak młode dziewczyny mogą prowadzić tak "dorosłe" dyskusje na ten temat.
Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło, to nie był scenariusz jaki ułożyłam sobie w głowie dla dziewczyn.

Jeżeli ktoś szuka w książkach pani Simons drugiego "Jeźdźca miedzianego", to w tej książce go nie znajdzie i będzie rozczarowany czytaniem. "Droga do raju" to zupełnie inna książka, osadzona w innych latach, z innymi bohaterami i innymi problemami. Ja "kupuję" twórczość Paulliny Simons w takim wydaniu i cieszę się, że mogłam zwiedzić Stany Zjednoczone, chociaż "palcem po mapie".

Wróciłam z biblioteki szczęśliwa jak nigdy, bo udało mi się "upolować" Paulline Simons, skrzydła mi opadły jak przeczytałam Wasze opinie. Niczego dobrego już po książce się nie spodziewałam, ale zaczęłam czytać i od samego początku nie mogłam się nadziwić dlaczego książka ma tak niskie oceny. Pewnie chodzi o fenomen "Jeźdźca Miedzianego", którego autorce będzie już ciężko...