Sięgnęłam po tą książkę, ponieważ została mi polecona jako niezwykle zabawna historia, która w ironiczny, ale zabawny sposób opisuje nas Polaków, nasz kraja, a przede wszystkim biurokrację. Od początku czytałam ją z pewnym dystansem, ale po jakiś 100 stronach straciłam cierpliwość, a ostanie 100 bardzo mnie wymęczyły i nie mogłam się doczekać końca całej historii. "Wolny kraj" pojawiający się na każdej stronie, problemy z Kościołem opisywane na 300 stron... Myślałam, że dowiem się jednak czegoś więcej na temat tego, jak postrzegają nas obcokrajowcy. I wszędzie Ci źli Ruscy. Kto tutaj powinien mieć dystans do siebie? Okazało się też, że poza polskimi kobietami to nie mamy się czym pochwalić. No chyba, że "wolnością" i faktem, że co ósmy Polak nie ma co jeść i żyje na skraju ubóstwa, co było przywoływane również często jak informacja o "wolnym kraju". Na początku było to śmieszne, ale po którymś razie strasznie zaczęło mnie irytować. Dobrze, że w Rosji problem biedy nie istnieje. Ciekawy pomysł na książkę, ale dla mnie zaprzepaszczony. Pod względem literackim także nic szczególnego. Jako plus mogę zaliczyć kilka ciekawostek, których dowiedziałam się z tej książki, ale to wszystko.

Sięgnęłam po tą książkę, ponieważ została mi polecona jako niezwykle zabawna historia, która w ironiczny, ale zabawny sposób opisuje nas Polaków, nasz kraja, a przede wszystkim biurokrację. Od początku czytałam ją z pewnym dystansem, ale po jakiś 100 stronach straciłam cierpliwość, a ostanie 100 bardzo mnie wymęczyły i nie mogłam się doczekać końca całej historii....