Bardzo poruszająca opowieść, typowego Japońskiego studenta, zapatrzonego w europejską wysoką kulturę, wrażliwego chłopaka wkręconego w tryby wojny totalnej. Siłom zbrojnym Imperium daleko od romantycznych ideałów bushido, dominują w nim powszechne okrucieństwo, poczucie wyższości i arbitralizm tych którzy w pozycji władzy muszą egzekwować bezwzględne posłuszeństwo. Ciekawe jest czytać przemyślenia człowieka którego szkoli się w tym jak przeprowadzić własną śmierć, zwłaszcza w Japonii gdzie samobójstwo ma tak ważną rolę w kulturze. Nie jest trudna w odbiorze i stosunkowo krótka, warta polecenia nawet dla tych którzy nie lubią dzienników czy książek o wojnach i hostorii.

Bardzo poruszająca opowieść, typowego Japońskiego studenta, zapatrzonego w europejską wysoką kulturę, wrażliwego chłopaka wkręconego w tryby wojny totalnej. Siłom zbrojnym Imperium daleko od romantycznych ideałów bushido, dominują w nim powszechne okrucieństwo, poczucie wyższości i arbitralizm tych którzy w pozycji władzy muszą egzekwować bezwzględne posłuszeństwo. Ciekawe...

Ładnie opisane wspomnienia japońskiego młodego pilota. Autor nie koloryzuje w stylu: byłem asem i zestrzeliłem tyle i tyle, czy tak i tak. Od wycinek życia i służby jednego adepta pilotażu na lotniskach; pięknie to oddaje. Nie czytałem całej ale ogólnie bardzo można wczuć się w klimat wojny na Pacyfiku; autor dobrze oddaje japońską mentalność i robi fajne spostrzeżenia na świat i ludzi. Jeden tytuł rozdziału utkwił mi w pamięci: "Kiedy usta mówią do widzenia, spojrzenie mówi żegnaj" A na koniec autor zadaje otwarte pytanie: "Nie zestrzeliłem Grummana ani latającej fortecy, rany pozbawiły mnie ręki i nogi, czy naprawdę przyczyniłem się do obrony ojczyzny?" Jakże to mocne i prawdziwe i aktualne zarazem, ehh.., - zostawiam pod ocenę następnych czytelników

Ładnie opisane wspomnienia japońskiego młodego pilota. Autor nie koloryzuje w stylu: byłem asem i zestrzeliłem tyle i tyle, czy tak i tak. Od wycinek życia i służby jednego adepta pilotażu na lotniskach; pięknie to oddaje. Nie czytałem całej ale ogólnie bardzo można wczuć się w klimat wojny na Pacyfiku; autor dobrze oddaje japońską mentalność i robi fajne spostrzeżenia na...

Porywające, naprawdę. Wspaniały wizerunek człowieka, który faktycznie wierzy w swoje państwo i naród, jest patriotą i jest gotów oddać życie, ale nijak nie mieści się w schemacie tępego, szalonego fanatyka.

Porywające, naprawdę. Wspaniały wizerunek człowieka, który faktycznie wierzy w swoje państwo i naród, jest patriotą i jest gotów oddać życie, ale nijak nie mieści się w schemacie tępego, szalonego fanatyka.

Nie jest to może najbardziej obfita w akcję, nie pozwalająca się oderwać książka. Jest to natomiast literatura faktu, wspomnienia człowieka, który był przygotowany na śmierć i miał nigdy nie spisać swoich dzienników. Bardzo poruszająca i pokazująca jak ludzkie życie może stać się mniej istotne od poczucia "honoru".

Nie jest to może najbardziej obfita w akcję, nie pozwalająca się oderwać książka. Jest to natomiast literatura faktu, wspomnienia człowieka, który był przygotowany na śmierć i miał nigdy nie spisać swoich dzienników. Bardzo poruszająca i pokazująca jak ludzkie życie może stać się mniej istotne od poczucia "honoru".

„Byłem kamikaze” to opowieść o Japonii odarta z idealizmu; wspomnienia pilota, który na przekór wszystkim przeżył, być może po to, by opowiedzieć o szaleństwie, w którym brał czynny udział.

Seppuku, harakiri i… kamikaze – trzy słowa określające honorową godność podczas aktu odbierania sobie życia. Wszystkie pochodzą z Japonii, z kraju, w którym cenniejsza od życia jest tylko honorowa śmierć.

Ryuji Nagatsuka, autor książki opowiada, w jakich okolicznościach został pilotem kamikaze. Jak doszło do tego, że uczeń liceum wyższego specjalizujący się w literaturze francuskiej znalazł się w koszarach, a finalnie w kabinie samolotu, który nazywany był trumną, gdyż leciał tylko w jedną stronę. Przybliża historie podobnych sobie – uczniów, którzy, tak jak on, nie byli zainteresowani wojną, a którzy zostali w nią uwikłani.

Cała recenzja do przeczytania na stronie: https://martasobiecka.pl/category/recenzje/126/ryuji-nagatsuka-b

„Byłem kamikaze” to opowieść o Japonii odarta z idealizmu; wspomnienia pilota, który na przekór wszystkim przeżył, być może po to, by opowiedzieć o szaleństwie, w którym brał czynny udział.

Seppuku, harakiri i… kamikaze – trzy słowa określające honorową godność podczas aktu odbierania sobie życia. Wszystkie pochodzą z Japonii, z kraju, w którym cenniejsza od życia jest...

Pozycja dobra i ciekawa....ale ciekawi mnie jak byli postrzegani Kamikaze którzy nie wypełnili zadania w powojennej Japonii w swoim środowisku...

Pozycja dobra i ciekawa....ale ciekawi mnie jak byli postrzegani Kamikaze którzy nie wypełnili zadania w powojennej Japonii w swoim środowisku...

To jedna z niewielu książek na temat II wojny światowej, którą przeczytałam. Miałam taki okres, kiedy niektóre tematy wielce mnie interesowały. Wg. informacji tu na tym portalu książka została wydana w przybliżeniu w 1979r. ale ja mam wrażenie, że czytałam ją na przełomie 78/79. Wypozyczyłam ją w osiedlowej bibliotece. Nie pamiętam szczegółów, upłynęło tak wiele lat, ale pamiętam tę książkę i wrażenie, jakie na mnie zrobiła. Przede wszystkim całkowicie zmieniła mój światopogląd na Japonię, jakby nie było sojusznika Hitlera. Na lekcjach historii w tamtych latach przedstawiono nam określoną wersję wydarzeń a pozostała wiedza pochodziła z innych, domowych źródeł. Owszem przy okazji omawiania II wojny światowej była mowa o pilotach- samobójcach. Dlatego z wielką ciekawością sięgnęłam po tę książkę. Dopiero po jej przeczytaniu zrozumiałam, dlaczego Ci ludzie to robili. Dowiedziałam się też, że nie byli entuzjastami, nie dano im po prostu wyboru. W książce tej przeczytałam też o próbach z torpedami sterowanymi przez kamikaze, na szczęście skończyła się wojna...co owi skazancy przyjęli z ulgą. Polecam tę książkę.

To jedna z niewielu książek na temat II wojny światowej, którą przeczytałam. Miałam taki okres, kiedy niektóre tematy wielce mnie interesowały. Wg. informacji tu na tym portalu książka została wydana w przybliżeniu w 1979r. ale ja mam wrażenie, że czytałam ją na przełomie 78/79. Wypozyczyłam ją w osiedlowej bibliotece. Nie pamiętam szczegółów, upłynęło tak wiele lat, ale...

Może język jest trochę nieporadny (tłumaczenie ?),ale czytałem z zapartym tchem relację człowieka, który wiedział że ma zginąć. Tylko splot dziwnych wypadków doprowadził że autor przeżył.

Może język jest trochę nieporadny (tłumaczenie ?),ale czytałem z zapartym tchem relację człowieka, który wiedział że ma zginąć. Tylko splot dziwnych wypadków doprowadził że autor przeżył.

Ciekawa pozycja. Można z niej dowiedzieć się kilka rzeczy, jak wyglądało życie w wojennej Japonii, jak wyglądało życie w wojsku oraz to co jest tematem tej książki, co czuje człowiek który wie że zaraz zginie.

Ciekawa pozycja. Można z niej dowiedzieć się kilka rzeczy, jak wyglądało życie w wojennej Japonii, jak wyglądało życie w wojsku oraz to co jest tematem tej książki, co czuje człowiek który wie że zaraz zginie.