Wbrew szumnym zapewnieniom z okładki książka nie jest ani wstrząsająca, ani szokująca, a już na pewno nie dla tych, którzy mają dostęp do środków masowego przekazu, oczy którymi nie tylko patrzą ale też widzą i potrafią dojść do odpowiednich wniosków na podstawie obserwacji chociażby własnego podwórka. Wystarczy nie być kompletnie oślepionym i omamionym przez ''głosicieli słowa Bożego'', bezkrytycznie przyjmującym wszystko co ksiądz powie z ambony. Jednak trzeba brać pod uwagę fakt, że książka została wydana w roku 1998, a wtedy zapewne poczynania Kościoła były w większości tematem tabu i wielu związanych z nim kwestii nie poruszano w telewizji czy gazetach.

W obliczu tego, że obecnie niemal codziennie dowiadujemy się o kolejnych występkach sukienkowych, większość faktów tu przedstawionych nie jest niczym nowym, niczym co spowodowałoby opad szczęki do samej ziemi. Wiele osób wie, a przynajmniej domyśla się jak wygląda Kościół od kuchni. Że ci, którzy głoszą życie w ubóstwie, sami opływają złotem, z kolędą przybywają w BMW a od ascetycznego stylu życia dzielą ich lata świetlne. Co prawda pieniążki z nieba nie spadają, ale od czego są wierne owieczki, zawsze skłonne na życzenie proboszcza sypnąć groszem. Że popęd seksualny ma każdy, nawet ksiądz, a pomysłów na jego zaspokojenie jak widać nie brakuje. Swoją drogą życie najpierw w seminarium, a potem ''na wolności'', ale nadal w celibacie, gdzie posiadanie żony czy chociażby kontakt intymny z kobietą jest niedopuszczalny musi wpływać na tych mężczyzn negatywnie i odbijać się na ich psychice, a o tym do czego te wypaczenia prowadzą możemy się ostatnio stosunkowo często nasłuchać. Można by jeszcze wiele wymieniać ale nie to jest celem tej recenzji.

Żeby było jasne - nie wrzucam wszystkich do jednego wora, mam świadomość że są księża, których machina w jakiej się znaleźli nie zdołała przeżuć i wypluć, którzy faktycznie służą i pomagają ludziom i za to im chwała, oby było ich jak najwięcej. Jednak nie mogę pozbyć się wrażenia że jednak tacy są w mniejszości, przez co ciężko jest im coś zmienić w strukturze kościelnej. Wyżsi w hierarchii nie pozwolą, żeby niezwykle dochodowy interes nad jakim sprawują pieczę miał się rozsypać przez kilku duchownych martwiących się o coś więcej niż swój własny portfel. I o ile na niższych stopniach prawdziwych duchownych paru by się jeszcze znalazło, tak im wyżej tym gorzej, a od biskupów wzwyż trwa zapewne jeden wielki festiwal przepychu i bogactwa.

Ktoś w którymś komentarzu pewną rzecz zauważył, a ja się do tego przychylam. Mianowicie można było odnieść wrażenie, że były ksiądz stara się niektórych byłych kolegów po fachu usprawiedliwiać. Nie jakoś nachalnie i wprost ale jednak. Sugeruje on, że nie tyle sami księża są winni niegodnych czynów jakie zdarza im się popełniać, ile sam system przez który się przewinęli aby mogli zostać krzewicielami wiary. Po części ma rację, ale jakby nie patrzeć, taki system nie miałby racji bytu, gdyby nie ludzie którzy go utrzymują w dokładnie takiej a nie innej formie.

Autor opisał kilka sytuacji, po których przeczytaniu autentycznie chciało mi się śmiać; wydawałoby się że każdy normalny człowiek będący na miejscu duchownych w takiej czy innej sytuacji, nie wytrzymałby i co niektórym poleciałyby zęby. Jednak chwilę później uświadamiałam sobie, że ci ludzie postawieni zostali niejako w sytuacji bez wyjścia - poświęcili swoją młodość i najlepsze lata spędzili w seminarium, idąc do niego pełni ideałów i pragnień zmienienia świata na lepsze, a tu próba obrony i przeciwstawienie się wyżej od nich postawionemu, choćby był największą kanalią, praktycznie równało się z przekreśleniem tych wszystkich lat i wyrzuceniu ich do kosza.

Podsumowując: sądzę, że warto aby tę książkę przeczytali zwłaszcza ludzie, którzy uważają że księża, biskupi itd. są nieomylni i całkowicie wolni od grzechu. Bez obaw - autor w żadnym wypadku nie neguje istnienia Boga, nie odsuwa od niego, jak sam powiedział obnaża tylko to, co powoduje że Kościół wygląda jak wygląda. Ci, którzy już trochę pojęcia o tym mają raczej nie będą zaskoczeni.

Wbrew szumnym zapewnieniom z okładki książka nie jest ani wstrząsająca, ani szokująca, a już na pewno nie dla tych, którzy mają dostęp do środków masowego przekazu, oczy którymi nie tylko patrzą ale też widzą i potrafią dojść do odpowiednich wniosków na podstawie obserwacji chociażby własnego podwórka. Wystarczy nie być kompletnie oślepionym i omamionym przez ''głosicieli...