Klasyczny przykład mikrohistorii, czyli dziedziny historii, opowiadającej o dawnych dziejach, lecz nie przez pryzmat wielkiej polityki i królewskich dworów, a codziennego życia ówczesnych ludzi, których losy odzwierciedlają zawiłości epoki. XVI wiek w północnych Włoszech to zdecydowanie fascynująca epoka w ogniu chłopskich walk, reformacyjnych prądów, upowszechnienia się druku i impetu kontrreformacji. Czy jednak młynarz Menocchio był taką zwyczajną i reprezentatywną postacią dla swojej epoki? Z pewnością nie. Jak na chłopa - choć, jako młynarz, bogatszego od reszty wsi - odznaczał się pewną światowością - sporo czytał, uczył pisać i rachować oraz rościł sobie miano astrologa, filozofa i proroka! Lektury i własne przemyślenia inteligentnego młynarza doprowadziły go do wykształcenia ciekawej i oryginalnej wizji świata, o której Menocchio żywo rozprawiał wśród współziomków. Wszelako wizja ta daleka była od doktryny Kościoła i doprowadziła go dwukrotnie na proces inkwizytorskich, z których drugi skończył się stosem. Szczęście w nieszczęściu - właśnie dzięki aktom procesowym znamy dzisiaj poglądy tego młynarza-filozofa, które włoskich inkwizytorów interesowały nie mniej jak nas dzisiaj. Lektura jest ciekawa nie tylko ze względu na zgrabne pióro Ginzburga, bo i sama materia to wielka gratka dla ludzi zainteresowanych historią religijnych przemian, ale także oryginalną recepcją nowych prądów filozoficzno-literackich przez przedstawiciela klasy chłopskiej. Ginzburg wszelako w światopoglądzie młynarza każe widzieć coś więcej - głęboką kulturę ludową przekazywaną w tradycji ustnej, zawierającą pozostałości archaicznego mitu kosmogonicznego. Chodzi o tytułowy ser i robaki, z których według młynarza wyłonić miał się świat. Podobne motywy autor odkrywa w indyjskich Wedach i we wierzeniach Kałmuków. Czy rzeczywiście można mówić o wspólnym pierwotnym micie, którego echa przetrwały w kulturze ludowej do XV-wiecznych Włoch? Teza raczej wątpliwa, a na pewno dyskusyjna. Niemniej ciekawa. No i jak pisze Lech Szczucki w posłowiu do polskiego wydania: ,,Zachowujmy tedy ostrożność i krytycyzm wobec takich nowatorów, pamiętajmy jednak, że bez ich poczynań historiografia byłaby tylko składnicą niemych faktów".

Klasyczny przykład mikrohistorii, czyli dziedziny historii, opowiadającej o dawnych dziejach, lecz nie przez pryzmat wielkiej polityki i królewskich dworów, a codziennego życia ówczesnych ludzi, których losy odzwierciedlają zawiłości epoki. XVI wiek w północnych Włoszech to zdecydowanie fascynująca epoka w ogniu chłopskich walk, reformacyjnych prądów, upowszechnienia się...

Bardzo dobry klasyk mikrohistorii, która pokazuje mechanizmy społeczeństwa końca XVI wieku. Przystępny dla czytelników styl jest wielkim plusem. Sama postać tego młynarza jest bardzo interesująca.

Bardzo dobry klasyk mikrohistorii, która pokazuje mechanizmy społeczeństwa końca XVI wieku. Przystępny dla czytelników styl jest wielkim plusem. Sama postać tego młynarza jest bardzo interesująca.

Wydaje mi się, że posłowie do polskojęzycznego wydania tej książki, napisane przez Lecha Szczuckiego, doskonale oddaje jej charakter. Jest to publikacja stworzona przez wizjonera, który postanowił dokonać eksperymentu podczas prób odtwarzania dawnej rzeczywistości. Można nie zgadzać się z przyjętą przez niego metodologią i wysuniętymi przez niego wnioskami, ale nie można zaprzeczyć, iż Ginzburg dokonał czegoś przełomowego - czegoś, co mogło zainspirować innych twórców lub upowszechnić nowe praktyki w pracy historyka i antropologa.

Wydaje mi się, że posłowie do polskojęzycznego wydania tej książki, napisane przez Lecha Szczuckiego, doskonale oddaje jej charakter. Jest to publikacja stworzona przez wizjonera, który postanowił dokonać eksperymentu podczas prób odtwarzania dawnej rzeczywistości. Można nie zgadzać się z przyjętą przez niego metodologią i wysuniętymi przez niego wnioskami, ale nie można...

Książka interdyscyplinarna, co bardzo cieszy. Autor przeplata historię, etnologię i etnografię, co jest moim zdaniem najlepsze w książkach historycznych. Po przeczytaniu książki, będzie nam szkoda, że już musieliśmy się rozstać z dzielnym Menocchiem który dał niejednego pstryczka w nos inkwizytorom.

Książka interdyscyplinarna, co bardzo cieszy. Autor przeplata historię, etnologię i etnografię, co jest moim zdaniem najlepsze w książkach historycznych. Po przeczytaniu książki, będzie nam szkoda, że już musieliśmy się rozstać z dzielnym Menocchiem który dał niejednego pstryczka w nos inkwizytorom.