Książka nieco lepsza od poprzedniej - wreszcie trochę akcji. Ten sam bohater - Serenus - zyskuje trochę charakteru, a nawet okazuje się, że płynie w nim krew, a nie woda. Wciąż jednak książka nie dorównuje "Spartakusowi".
Tytułowy Tytus, pomimo szumnych zapowiedzi, prawie w ogóle nie został tknięty. Równie dobrze autor mógłby napisać farbą na murze "Tytus kocha Berenike", i to wołowymi literami, bo do tego sprowadza się informacja o tym bohaterze. Gdzieś tam w tle przewija się Józef Flawiusz - a czemuż to autor nie dodał jego świadectwa, skoro Józef był historykiem? Czemu nie znamy perspektywy ani Tytusa, ani jego ojca, Wespazjana?
Ta historia toczy się nieco szybciej, ale autor nadal nie chce nam pokazać jej większej części (nie licząc jednej sceny batalistycznej),a jedynie o niej opowiada - również nic, czego byśmy nie wiedzieli z innym książek.
Warto jednak zapoznać się z losami samego Serenusa. Wreszcie pojawiają się postaci - fikcyjne, ale z krwi i kości, a nie papieru - które ledwo ratują tę książkę przed nudą.

Książka nieco lepsza od poprzedniej - wreszcie trochę akcji. Ten sam bohater - Serenus - zyskuje trochę charakteru, a nawet okazuje się, że płynie w nim krew, a nie woda. Wciąż jednak książka nie dorównuje "Spartakusowi".
Tytułowy Tytus, pomimo szumnych zapowiedzi, prawie w ogóle nie został tknięty. Równie dobrze autor mógłby napisać farbą na murze "Tytus kocha...