Rzeka. Błękitna taśma położona między lasami, polami, łąkami, wijąca się wzdłuż ulic, pod torami kolejowymi, pośród pustkowi i osiedli zamieszkałych przez ludzi. Rzeka to źródło wielu inspiracji artystycznych. To w końcu metafora życia. Tę rzekę wykorzystał Charles Martin w jednej ze swoich powieści.
Rzadko która książka tak bardzo mnie nudziła i jednocześnie tak mocno pociągała. Autor w niezwykły sposób prowadzi czytelnika przez życie dwojga kochających się ludzi. Tym ich życiem, a właściwie jego pełnią, dokończeniem jest rzeka.
Cała powieść przypomina rzekę: miejscami leniwie ciągnącą się pośród monotonnych krajobrazów, czasami żywą, wartką, niebezpieczną, pełną wstecznych prądów. Czytanie "Gdzie rzeka kończy swój bieg" można porównać do pokonania rzeki wraz z dwojgiem ludzi, którzy za nic mają ludzkie opinie, stereotypy, zasady. Dla nich najważniejsze jest być razem. Jedno dla drugiego staje się tratwą, która pozwala pokonać rzekę - życie pełne monotonii i nagłych, groźnych nurtów.
Powieść Ch. Martina wydana jest przez WAM i należy do serii "Labirynty". Nazwa serii doskonale oddaje sens książki: oto dwoje kochających się ludzi pokonuje labirynt pełen przeszkód, ścian, utrudnień, by osiągnąć koniec biegu. Czy to jest szczęśliwy koniec? Na to pytanie czytelnik musi odpowiedzieć sobie sam.

Rzeka. Błękitna taśma położona między lasami, polami, łąkami, wijąca się wzdłuż ulic, pod torami kolejowymi, pośród pustkowi i osiedli zamieszkałych przez ludzi. Rzeka to źródło wielu inspiracji artystycznych. To w końcu metafora życia. Tę rzekę wykorzystał Charles Martin w jednej ze swoich powieści.
Rzadko która książka tak bardzo mnie nudziła i jednocześnie tak mocno...