Świetna biografia. Autorka nie wybiela siebie samej, pisze żywym, skrzącym się językiem, a jej życie to bajeczna parada toalet, szaneli, szynszyli i befsztyków. Wyłania się postać przekornej, zadziornej, niezależnej i buńczucznej damy, która wprawdzie zaczyna trochę smęcić przy Mazowszu, ale co ma do zaoferowania PRL takiej znakomitości? Niestety, niewiele.

Świetna biografia. Autorka nie wybiela siebie samej, pisze żywym, skrzącym się językiem, a jej życie to bajeczna parada toalet, szaneli, szynszyli i befsztyków. Wyłania się postać przekornej, zadziornej, niezależnej i buńczucznej damy, która wprawdzie zaczyna trochę smęcić przy Mazowszu, ale co ma do zaoferowania PRL takiej znakomitości? Niestety, niewiele.

Prawdę mówiąc jestem dość rozczarowana - autorka nie byle kto, bo przecież Mira Zimińska, a nawet jeśli ona sama uznaje swoje dokonania filmowe za mało znaczące i wcale nie reprezentatywne, to przecież i dla "ekranowej" Miry można stracić głowę; nie byle jakie czasy, bo przecież dwudziestolecie z jego eksplozją talentów literackich i kabaretowych; nie byle jakie tło, bo przedwojenne Warszawa. Takie połączenie powinno dawać jak najlepsze rezultaty, tymczasem do końca książki dobrnęłam z niejakim trudem.
Owszem, wczesne dzieciństwo Miry może się podobać, bo i było poniekąd niezwykłe. Ale już młodość spędzona w teatrach i kabaretach jest, prawdę mówiąc, nieco blada. Wszystkie te postacie, o których dziś można powiedzieć, że tworzyły koloryt dwudziestolecia, pozostają gdzieś w tle, bardziej przypominające papierowe sylwetki niż ludzi słynących z charakteru, osobowości i talentu. Jedno jest pewne: autorka każdego z opisywanych przyjaciół czy znajomych określi mianem "kochany", co prawdopodobnie ma zastąpić wszystkie inne możliwe epitety określające Dymszę, Pogorzelską, Hemara...
Niedosyt zostaje - niedosyt barwnych anegdotek, niedosyt obrazu teatralnego życia, niedosyt realiów pracy w kinie i kabarecie, niedosyt humoru i dowcipu, z których podobno słynęła Zimińska.
Koleje dorosłego, powojennego życia przedstawione są dość skrótowo, ale przynajmniej bez nieznośnego patosu, kiedy autorka wspomina, jak przeżyła wojnę, i z dużym taktem, gdy streszcza absurdy, z jakimi przyszło się jej mierzyć podczas tworzenia i kierowania Mazowszem. Trochę za mało, żeby stworzyć obraz życia, który zapadnie w pamięć.
Po blisko trzystu stronach biografii miałam ochotę zapytać: to tylko tyle...? Przeciętnie, przeciętnie.

Prawdę mówiąc jestem dość rozczarowana - autorka nie byle kto, bo przecież Mira Zimińska, a nawet jeśli ona sama uznaje swoje dokonania filmowe za mało znaczące i wcale nie reprezentatywne, to przecież i dla "ekranowej" Miry można stracić głowę; nie byle jakie czasy, bo przecież dwudziestolecie z jego eksplozją talentów literackich i kabaretowych; nie byle jakie tło, bo...

Piękny opis kabaretów, teatrów, życia kulturalnego dwudziestolecia międzywojennego, wojennych doświadczeń pani Miry, a także początki tworzenia zespołu MAZOWSZE.

Piękny opis kabaretów, teatrów, życia kulturalnego dwudziestolecia międzywojennego, wojennych doświadczeń pani Miry, a także początki tworzenia zespołu MAZOWSZE.