Mira Zimińska-Sygietyńska

Prawdę mówiąc jestem dość rozczarowana - autorka nie byle kto, bo przecież Mira Zimińska, a nawet jeśli ona sama uznaje swoje dokonania filmowe za mało znaczące i wcale nie reprezentatywne, to przecież i dla "ekranowej" Miry można stracić głowę; nie byle jakie czasy, bo przecież dwudziestolecie z jego eksplozją talentów literackich i kabaretowych; nie byle jakie tło, bo przedwojenne Warszawa. Takie połączenie powinno dawać jak najlepsze rezultaty, tymczasem do końca książki dobrnęłam z niejakim trudem. Owszem, wczesne dzieciństwo Miry może się podobać, bo i było poniekąd niezwykłe. Ale już młodość spędzona w teatrach i kabaretach jest, prawdę mówiąc, nieco blada. Wszystkie te postacie, o których dziś można powiedzieć, że tworzyły koloryt dwudziestolecia, pozostają gdzieś w tle, bardziej przypominające papierowe sylwetki niż ludzi słynących z charakteru, osobowości i talentu. Jedno jest pewne: autorka każdego z opisywanych przyjaciół czy znajomych określi mianem "kochany", co prawdopodobnie ma zastąpić wszystkie inne możliwe epitety określające Dymszę, Pogorzelską, Hemara... Niedosyt zostaje - niedosyt barwnych anegdotek, niedosyt obrazu teatralnego życia, niedosyt realiów pracy w kinie i kabarecie, niedosyt humoru i dowcipu, z których podobno słynęła Zimińska. Koleje dorosłego, powojennego życia przedstawione są dość skrótowo, ale przynajmniej bez nieznośnego patosu, kiedy autorka wspomina, jak przeżyła wojnę, i z dużym taktem, gdy streszcza absurdy, z jakimi przyszło się jej mierzyć podczas tworzenia i kierowania Mazowszem. Trochę za mało, żeby stworzyć obraz życia, który zapadnie w pamięć. Po blisko trzystu stronach biografii miałam ochotę zapytać: to tylko tyle...? Przeciętnie, przeciętnie.