Z książką tą wiązało się u mnie bardzo osobiste, głębokie i intensywne przeżycie o niebagatelnym - jak sądzę - znaczeniu. Otóż gdy został mi do przeczytania już tylko ostatni rozdział ("Sens Poddania"), jakoś poza tą ksiązką zacząłem bardzo intensywnie myśleć i analizować ten świat. Jakie wnioski? Że cały ten świat jest iluzją, "mayą" (wyrażenie Wschodnie), że wszystko na tym świecie jest nic nie warte. Żeby wszystko już sobie odpuścić, zrezygnować, poddać się i poświęcić tylko literaturze. Przemyśleniom tym towarzyszyły wyjątkowo silne negatywne emocje i uczucia (co pózniej okaże się bardzo ważne). Z takimi przemyśleniami zasnąłem. Gdy się rano przebudziłem (jak się pózniej okaże - nie tylko w dosłownym, tradycyjnym znaczeniu tego słowa), nagle wszystko pojąłem, wszystko czyli całe te moje wczorajsze już dziś doświadczenie. Zrozumiałem, że wszystkie te myśli, emocje i uczucia żywił wyłącznie mój egotyczny umysł, że nie mialo to absolutnie nic wspólnego z autentyczną świadomością. Poczułem głęboką radość, spokój i błogostan.
Właśnie tutaj okazało się, dlaczego te wcześniejsze negatywne odczucia były tak istotne. Otóż autentycznej świadomości nigdy one nie towarzyszą, o czym zupełnie zapomniałem gdy ich doświadczałem, a o czym dowiedziałem się z tej książki - że stan ducha jest sygnałem, jak wiele jest w nas świadomości w porównaniu z władzą egotycznego umysłu uwarunkowanego przeszłością. Wówczas zacząłem czytać ten ostatni rozdział ("Sens Poddania") i nagle pojąłem, że zupełnie nie polega ono na tym, na czym polegała moja wcześniejsza chęć poddania.

W książce tej znajdziemy odniesienia do takich tradycji religijno-duchowych jak Chrześcijaństwo, Buddyzm, Hinduizm, Taoizm. Autor nie jest przywiązany do żadnej z nich traktując je wszystkie (o czym sam napomina) jako jedną, wspólną wszystkim duchowość. Zawarta w niej treść jest na wskroś wpółczesna - autor pisze także o odkryciach współczesnej fizyki, o współczesnych zagrożeniach i aktualnej sytuacji na świecie. Nie traktuje duchowości jakoś w oderwaniu od życia, czy to ogólnego, czy też zwykłego, naszego codziennego. W treści i znaczeniu książki wszystko to się łączy.

Podobieństwa? Nasuwają mi się tutaj dwie książki: "Przebudzenie" Anthony de Mello oraz "Fabula Rasa" Edwarda Stachury. Podczas gdy treść tej pracy jest podobna do obu wspomnianych książek, a przynajmniej nasuwa je na myśl, to forma jest bliższa tej drugiej. Mamy tutaj bowiem rozmowę, dialog Mistrza i nie tyle już może jawnego ucznia (jak było w "Fabula Rasa") co współczesnego człowieka zainteresowanego duchowością. Dialog ten polega na pytaniech i odpowiedziach. Mistrz odpowiada na pytania, przy czym są one bardzo trafne - takie, jakie zadałby każdy z nas. Porównując tę książkę z "Przebudzeniem" muszę przyznać, że jest ona mniej szokująca czy "wymagająca", ale przez to bardziej wyrozumiała, wyjaśniająca i prowadząca.

Są wyrazne podobieństwa miedzy oświeceniem a psychoanalizą. Jest taka książka "Psychoanaliza i Buddyzm Zen", której auorami są: E.Fromm, D.T. Suzuki, R. de Martino. Ale też pewna istotna róznica. Przynajmniej dla mnie. O ile bowiem w obu przypadkach chodzi o uświadomienie sobie własnej nieświadomości, uwarunkowań, to w psychoanalizie bardziej chodzi o zaakceptowanie tego faktu i kontrolę nad egotycznym umysłem, w drugim przypadku mamy raczej do czynienia z wyzbyciem się utożsamiania siebie samego z nieświadomością czy egotycznym umysłem. O uświadomienie sobie swojej prawdziwej istoty duchowej. "Od ego do Tao".

Zakończę przytaczając pewną anegdotkę z tej książki: Czy słyszeliście kiedyś o żabie, która miałaby problemy z samooceną?

Z książką tą wiązało się u mnie bardzo osobiste, głębokie i intensywne przeżycie o niebagatelnym - jak sądzę - znaczeniu. Otóż gdy został mi do przeczytania już tylko ostatni rozdział ("Sens Poddania"), jakoś poza tą ksiązką zacząłem bardzo intensywnie myśleć i analizować ten świat. Jakie wnioski? Że cały ten świat jest iluzją, "mayą" (wyrażenie Wschodnie), że wszystko na...