Ostatni tom „Pozerek” na całe szczęście był najkrótszy, bo chyba bym oszalała z powodu naiwności i głupoty kilku postaci. Naprawdę autorka zrobiła z nich niemyślące i pozbawione nawet grama intelektu osóbki. I ja mam pytanie: czy każde bogate dziecko, które zamieszkuje Beverly Hills jest takie czy może po prostu to tylko wymysł piszącej? Modlę się by było, bo inaczej zwątpię w ten świat.
Janie, Petra, Melissa i Charlotte stają przed niewyobrażalną szansę. Mogą stać się sławnymi na cały świat projektantkami, a ich marka może stać się pożądaną przez ludzi. Ich Hallo-Torbę, musi założyć słynna gwiazda na bardzo ważnej dla świata imprezie. Jako cel-imprezę zostaje wybrane przyjęcie zaręczynowe pana Moon i Vivien Ho, czyli ojca i macochy Melissy. Powstają jednak pewne kłopoty, które prowadzą do katastrofy. I opcji, że wielka, modowa kariera skończy się jeszcze szybciej niż się zaczęła.
Cztery znajome, bo ja ich przyjaciółkami nazwać nie mogę, chociaż autorka kilka razy użyła tego określenia wobec tej grupki dziewczyn, próbują dowiedzieć się, kto zepsuł ich imprezę w salonie Prady i wymyślił dla ich marki nazwę „Pozerki”. W sumie mnie osobiście ta sprawa już dawno przestała interesować. Pani Rachel Maude tak rzadko o tym wspominała przez drugą i trzecią część (tylko na samym początku i końcu), że straciło to dla mnie znaczenie. Bardziej skupiona była na problemach miłosnych Janie, Charlotte i Petry. Jednak nie mogę powiedzieć żeby to mnie porwało, bo przemierzałam linijki bez najmniejszego cienia zainteresowania.
Podsumowując cały cykl to jest on słaby. Nie ma na celu nic innego czy jakoś zająć człowiekowi czas, rozrywki przy nim nie jest za dużo. W sumie można powiedzieć, że się wynudziłam. Bohaterki w znacznym stopniu są puste i infantylne. Gonią za modą i brakuje im tego czegoś, czegokolwiek, co zainteresowałoby czytelnika.
Czytałam wszystkie trzy książki, gdy mój mózg zawalony był chorobą i potrzebowałam po prostu czegoś by przetrwać chorobę. Ten cykl nie zmieni niczego w moim życiu, nie doprowadził mnie do śmiechu z żartów, wzruszenia czy czegokolwiek. Raczej do irytacji nad ludzką głupotą i pustością tych dziewczyn. Nie będę polecała. Czytacie na własną odpowiedzialność.

„Kiedy dzieje się coś złego, musisz pomyśleć, że to wstęp do czegoś dobrego." ~ Rachel Maude, Pozerki. Różowy drobiazg, Warszawa 2010, s. 84.

Ostatni tom „Pozerek” na całe szczęście był najkrótszy, bo chyba bym oszalała z powodu naiwności i głupoty kilku postaci. Naprawdę autorka zrobiła z nich niemyślące i pozbawione nawet grama intelektu osóbki. I ja mam pytanie: czy każde bogate dziecko, które zamieszkuje Beverly Hills jest takie czy może po prostu to tylko wymysł piszącej? Modlę się by było, bo inaczej...